BEN IK TE OUD?

Een goeie vriendin vroeg mij mee voor de Amsterdamse lichtjestour, om dat ik een lichtje was… Ik verheugde mij heel erg, jaren geleden heb ik met de hofdames zo’n tour mogen maken. Dat was met de mannen van de Amsterdamse Brandweer, die ons hadden gered bij een brandje, dat in de kelder van de Occohof was ontstaan en door de helden van de Brandweer vakkundig was geblust. Om dat te vieren mochten wij toen met alle Hofdames een boottocht door de grachten en op het IJ maken met daarbij heerlijk eten en drinken, onverbeterlijk.

Ik aarzelde niet en meldde mij aan voor de lichtjestocht, die wilde ik nog wel een keer beleven. Mijn vriendin Mme. Daantje haalde mij op met de taxi, die ons naar de aanlegsteiger van de boot reed en die tocht door de nog steeds schitterend verlichte binnenstad van Amsterdam was al spectaculair! Maar uitgestapt op de steiger, waar de boten al lagen te schommelen, viel de inmiddels opgestoken storm een beetje tegen… Er stond nu een wind met kracht 10, inclusief kwaadaardige windvlagen, die mij bijna van de sokken bliezen. Ik keek ook angstig naar het trapje, dat toegang gaf tot de binnenkant van de boot….mijn zorgelijkheid steeg gelijk met de kracht van de loeiende wind…!!!  Ik probeerde eerst  nog angstloos grappig te zijn, maar ik dacht ook aan het oude vrouwtje dat een paar geleden in de gracht was gewaaid… De woedende stormwind blies onder mijn rokken… hoe was ik hier nu toch terecht gekomen…en sterker nog…hoe kwam ik hier weer weg??? Gelukkig nam Mme. Daantje het initiatief door een taxi aan te houden, die ons, bibberend van natte kou, naar mijn warme hut op de Nieuwe Keizersgracht terugreed…Ik wist meteen dat ik nu toch echt te oud werd voor een Lichttour bij windkracht 10… Experience is the best teacher…