WAREN WE KINDERLIJK?

Ja. Niet kinderachtig, maar kinderlijk opgewonden en vrolijk, want wij, de Hofdames, gingen een uitstapje maken. In een grote bus. Met rolstoelen. We gingen het 250-jarig bestaan van ons Occohofje vieren. Met een tocht naar beeldentuin “De Zanderij”, een prachtig stuk bos bij Hilversum.

Ik zat – na een duivelse klim in de rolstoelbus – intens naar het landschap te kijken. De bus reed aangenaam, niet te hard, niet te zacht – een lekker gangetje. We reden naar Hilversum, de plaats waar ik vele jaren mijn brood heb verdiend met spelen in van alles en nog wat – Oebele, Lurelei – allerlei cabaretprogramma’s, met allerlei verschillende mensen. Omdat ik vanaf mijn zesde jaar pianoles heb gehad, hoefde ik nooit te tobben met melodieën die je dan maar op je gehoor moest zingen, ik had genoeg aan een blaadje met noten.

O, nu verlieten we Hilversum alweer, deze weg kende ik niet.

De omgeving werd steeds bosachtiger, veel wandelaars langs de weg… Steeds dieper het bos in. Hier was ik nog nooit geweest.

De bus minderde vaart…een hek…hier was het….de plaats van bestemming: De Zanderij! Midden in het bos. De tafel voor de lunch stond al gedekt…Maar ik liep meteen het bos in….in mijn hoofd keerde ik terug naar de plek in het bos, waar ik geboren ben.

Een huis in de jaren dertig…de achtertuin liep door in het bos…de ..sprookjeswereld van mijn allerjongste kinderjaren…ik speelde met mijn kleine broertje die nauwelijks kon lopen…we hadden een tent…we kropen in en uit….er liep ook een beekje in dat bos achter ons huis…volgens mijn moeder woonden daar de elfjes!

Ik moest even gaan zitten…de herinneringen aan mijn allervroegste jeugd knalden mijn herinnering binnen…zo’n bos had ik nooit meer gezien…mijn verleden gedroeg zich als een loper uitgerold terug in de tijd…

”Kom jongens! We gaan lunchen!” Een van de Hofdames, die alles fantastisch voor ons hadden geregeld, riep ons: “Kom jongens!” Er was geen jongen te bekennen…ondanks alle emancipatie was de verzamelnaam voor ons oude meisjes nog steeds “jongens”. Ik liet mijn droom los, op weg naar de feestelijke lunch.

Wat een heerlijk uitstapje!!!