VOORSTELLING 4 MEI ‘NA DE DAM’

Je hebt ooit, al een jaar of vijf geleden voor het Algemeen Dagblad je hart geopend, door je eigen kinderherinneringen aan de oorlog 1940 – 1945 op te schrijven vanaf het begin op 10 mei 1940 tot en met de bevrijding in mei 1945.

Dat stuk dat een aantal pagina’s in de krant vulde, werd heel goed gelezen en daarna opgeborgen in een kokertje. Ik heb het een jaar of twee geleden laten digitaliseren in het Kinder Verzet Museum in Amsterdam. Maar toen ik het nog eens wilde inzien, bleek het zoekgeraakt.

Dus toen ik werd gevraagd met een van de Amsterdamse programma.s  ‘Na de Dam’ mee te doen greep ik mijn kans mijn verhaal te behoeden voor verdere vergetelheid, en heb ik mij gemeld. Ik verbaasde mij al eerder over alle jaren dat autobiografische geschiedenissen van volwassenen in groten getale in deze tijd van het jaar opdoken, maar nooit een authentiek verslag van een kind. Ik ben nu bijna 92 jaar, de hoogste tijd mijn verhaal nog eens naar buiten te brengen. Via een goede vriendin kwam in contact met Anemone. Dat was de beste keus die ik had kunnen maken.

Want de voorstelling die ik gisteravond 4 Mei in dat schattige kleine Pleintheater in het oosten van de stad, heb gezien en beleefd overtrof mijn stoutste verwachtingen. Wat de regisseur in vijf dagen (!!!) met deze jonge mensen heeft bereikt, is zo doordacht dat menig getrainde regisseur hier een puntje aan kan zuigen.

Een grote verrassing. Nergens larmoyant, geen valse pathetiek, grappig (want hoe raar het klinkt, er werd in de oorlog vaak gelachen) en ook ontroerend binnen haalbare afmetingen.

En dan het motto: Heb ik het goed onthouden? Vrolijkheid en Hoop.