HAAR LEVENSGROOT PORTRET HANGT NOG STEEDS BIJ MIJ AAN DE MUUR

Ik heb haar portret vanaf mijn drieëntwintigste jaar met me mee gesjouwd, van lekkende zolder naar klein huis in een zeventiende-eeuws hofje, en alles daar tussenin. Terwijl ik zit te schrijven kijk ik even over mijn linker schouder naar haar foto. Ze blijft kritisch naar mij kijken, houdt mij op het rechte pad. Welk pad? Het liefdespad.

Twee halve liefdes.

Eén liefde ontaardde in liefdevolle verveling, de andere in een gezellige broer-zusterrelatie, die leidde tot in bed voorlezen en vertalen van Franse en andere boeken, luisteren naar Bach. Never a dull moment. Maar toch…

En één grote liefde. Die was zo grensoverschrijdend, die houd ik voor mezelf.

Maar Colette was een geweldig voorbeeld. Hardhandig en gevoelig wees zij de weg in de liefde. En nu zijn haar drie eerste boeken in het Nederlands vertaald. De Claudine-boeken…een reden om ze voor mijn oudste kleindochter te kopen! Claudine op school, Claudine in Parijs, Claudine getrouwd.

Het is drie uur in de nacht terwijl ik deze aanbeveling schrijf. Ik kijk nog een keer over mijn schouder naar haar foto:  “Ben ik niet verouderd?” “Jij bent nooit verouderd. Jouw levensopvattingen zijn moderner dan ooit! Zelfstandiger vrouw ken ik niet! Voorbeeldig!”

Ik ga je maar weer eens voor de zoveelste keer her-lezen!!! En bestellen voor mijn kleindochter!