EN DE WERELD RAAST ONBEWOGEN VERDER

De hele dag lees ik in een nummer van het tijdschrift voor literatuur uit 1998/1999, ‘de Tweede Ronde´, gewijd aan schrijver Nabokov, ooit zijn vaderland ontvlucht met zijn familie. Hij strandde eerst in Berlijn, waar zijn vader werd doodgeschoten. Hij vluchtte verder naar het Zuiden en bleef hangen in Zuid Frankrijk met zijn vrouw Vera en zoontje Dimitri. En in deze jaren dichtte hij een aantal verzen, waarin zijn verlangen naar het Rusland van zijn jeugd vaak werd uitgesproken.

In het interview sprak Nabokov de volgende woorden als antwoord op de vraag “Zoudt u ooit naar Rusland terug willen?”: “Ik ga nooit meer terug, om de eenvoudige reden dat het Rusland dat ik nodig heb, altijd bij me zal zijn; de literatuur, de taal en mijn eigen

Russische kindertijd. Ik ga nooit meer terug. Ik zal mij nooit gewonnen geven. En trouwens, zolang ik leef zal de politiestaat zijn groteske schaduw blijven werpen.. Ik geloof niet dat ze mijn werk daar kennen…ach, misschien is er een aantal lezers in mijn speciale geheime dienst maar laten we niet vergeten dat Rusland de afgelopen veertig jaar ongelooflijk provinciaal is geworden, nog daargelaten dat de mensen er wordt voorgezegd wat ze moeten lezen en wat ze moeten denken!”

Deze woorden sprak Nabokov in 1962! En dan is het nu 2024, Nabokov is dood,  Navalry is dood. “Rouw past Electra”, zegt Sophocles. Ik houd het bij de oude Griek. En dan gaan we nu kijken naar de wedstrijd Ajax- Feyenoord!