Column-nr1-2024


REIKT ELKAAR DE HAND

Mijn hele kindertijd bubbelde het in mijn hoofd krachtig naar het nu, toen de derde winterlezing van de VPRO besloot met een opname van de kortgeleden overleden mevrouw Rietje Spelberg, die piano speelde. Ik mocht vroeger ‘s zondags bij mijn grootmoeder altijd naar de kinderuitzending van de VPRO-radio luisteren, die geleid werd door mevrouw Rietje Spelberg, vrouw van dominee Spelberg. “Kinderen van één vader, reik elkaar de hand”, werd er door een kinderkoortje gezongen. Meer heb ik niet onthouden, nu ja, het was nog voor de oorlog, ik was een jaar of zeven. Het was aan het eind van de derde Winterlezing van de VPRO, waarin onze oren heel indringend werden gewassen door de klimaatactivist en zoöloog George Monbiot, columnist van The Guardian, geïnterviewd in de derde uitzending van Wintergasten door Janine Abbring, naar wier empathische manier van ondervragen ik op het randje van mijn bed heb geluisterd. Na zo’n avond spreek ik mijzelf weer streng toe nog een flinke slag méér bewuster te gaan leven.

Een van mijn ernstigste zonden is mijn liefde voor zacht gestoofd draadjesvlees, een uit de hongerwinter overgehouden en nooit meer kwijt te raken verlangen naar de geur van dat heerlijke stoofvlees…Wij woonden in Amersfoort aan een poort, waar aan de andere kant een controleur van het abattoir woonde…en daar rook het altijd naar draadjesvlees.

Nu is gelukkig de drang om aan mijn lust toe te geven  niet mogelijk, want ik leef in mijn eentje met een koekenpan en een klein eier-kook-pannetje, waarin ik geen solide runderlappen kan stoven…Zo heb ik mijzelf in het kader van de klimaat verandering buiten spel gezet…..Ziezo, nu weet de lezer wel weer genoeg van mijn manier om mijn zwak karakter te trainen. En nu hoop ik ook maar dat mijn adjudant geen tergend verleidelijke foto van een braadlap bij deze column wil plaatsen..….