GLASNOST

Terwijl op het ogenblik onze oren tuiten van de stemmen die door elkaar heen kraaien om aandacht voor hun geweldige partij, herinner ik me een periode dat de glasnost bezit nam van ons denkvermogen. Ik werd toen nog uitgegeven bij uitgeverij De Arbeiderspers en werkte veel met de onvolprezen redacteur Martin Ros, die helaas niet meer onder ons is. De glasnost had ten gevolge, dat er weer grote aandacht was voor de Russische literatuur.

Allerlei voor ons nog tamelijk onbekende, want nog niet in het Nederlands vertaalde auteurs werden uitgegeven. Toen door de glasnost wat lossere banden met Rusland ontstonden, werd een delegatie van de Arbeiderspers uitgenodigd op een of andere Russische feestdag en ik mocht met Martin Ros mee naar de feestelijke receptie op de Russische ambassade in Den Haag. Om die ambassade heen was een groot stalen hek gebouwd, dat voor  bezoekers automatisch opendraaide.

Daar dronk ik voor het eerst een glas Russische champagne en ik geloof dat er ook toastjes waren met zilte Russische lekkernijen. Martin had een tas vol verse Paustovski vertalingen bij zich, die hij overal op schoorsteenmantels neerzette. Hij drukte mij ook twee boeken in de handen, zodat ook ik, voorzichtig om me heen kijkend, die boeken ergens heb neergezet…. Ik maakte kennis met de tweede secretaris van de ambassadeur, die behoorlijk Nederlands sprak, waarmee ik langdurig correspondeerde met mijn pogingen de vrouw van de ambassadeur te mogen interviewen voor de krant. Maar toen die correspondentie vrucht leek af te werpen was inmiddels de glasnost alweer verbleekt….

Daarom hieronder maar een mooi vertaald gedicht van Paustovski.

Van de goudgele Beer kan ik dromen,
van de Melkweg, zijn zilveren schicht;
van de ijzel door nevel gebroken,
met zijn glanzende, breekbare licht.

Alle sneeuw is vermoeid en verdonkerd,
op de beek klinkt geritsel, gespat.
Met de berken, naar ochtendlicht lonkend,
van de lentegloed drinkend als wat.

Ik dwaal door de dorpen en velden,
en geniet van een vrome kapel.
In het bos, waar de sneeuw ook gaat smelten
staan haar klokjes zo geurig en wel.

En ik hou van de akkers die rillen,
van het vage van ’t noordse verschiet,
waar de wind smoest met spiernaakte wilgen,
daarmee zorgt voor een heilig verdriet.

Konstantin Paustovski (1892-1968)
uit: De jonge kleinzoon met de grote dromen (2023)

Voor elke dag een gratis gedicht in uw inbox zie LJCOSTER.NL