WORDT ER IN DE RUIMTE OOK GELEZEN?
Bij de uitzending van de eerste aflevering van Zomergasten ben ik niet meer van de buis geweken. Theo Maassen had zich betrokken ingeleefd, waardoor ik aan de buis geplakt bleef tot het einde. Het was zo’n goed gesprek, dat je nieuwsgierig meebewoog bij de opties en veronderstellingen voor de gedachte dat de mensheid toch niet alleen in de ruimte moet bestaan…je ging je eenzaam en alleen voelen…zo’n emotionele gedachte was dat….En toen dacht ik aan 1983, het ogenblik dat ik de opdracht kreeg voor de Kinderboekenweek een musical te schrijven. Ik wist ogenblikkelijk waar het verhaal van dat zangspel over moest gaan: Lezen.
En dan de vraag die daarbij opkwam: “wordt er in de ruimte ook gelezen?” Dat was het probleem. In de ruimte was ruimte voor hemelkinderen om te spelen, van ster tot ster te hoppen, het was er heel gezellig. En toch ontbrak er iets aan al die kinderpret. Af en toe keken de hemelkinderen naar de aarde. Daar zagen ze iets wat ze niet kenden. Kinderen zaten te lezen in heerlijke boeken vol spannende verhalen. Zoals Kees, die zo verdiept was in zijn boek, dat zijn moeder hem niet naar bed kreeg, eerst moest dat spannende boek uit zijn! De hemelkinderen werden jaloers: Lezen.
Dat kenden ze niet. En dat wilden ze ook.
Er worden twee kleine komeetjes naar de aarde gestuurd, op het ogenblik dat Kees juist een vet nieuw boek heeft. En dan gaat Kees zorgen dat er op aarde boeken worden ingezameld voor de Hemelkinderen. Er wordt een raket gebouwd. Waarmee ladingen op aarde ingezamelde boeken worden afgeschoten. Recht de hemel in.
En niet alleen kinderboeken, ook kookboeken, tuinboeken, knutsel- en muziekboeken, je kunt het zo gek niet bedenken, van alles ging mee de hemel in. Ik schreef het script, Ruud Bos de muziek, twee basisscholen studeerden dit alles in (na schooltijd) en er kwam een vier dimensionale voorstelling in theater De Krakeling in Amsterdam, waarbij kosten noch moeite waren gespaard om alles zo mooi mogelijk (low budget) aan te kleden. Omdat in de Krakeling een vierkant balkon was en de toneelmensen black light gebruikten, hadden wij bij het begin van de musical een vier dimensionale opkomst in het donker bedacht, waarin de sterren in alle hoeken van de hemel pinkelden! De onuitputtelijke fantasie van de technische crew had een aantal appelmoeszeefjes van de Hema ontdaan van de steel, en de zeefjes flink ingesmeerd met de verf van het black light….Trijntje Oosterhuis, negen jaar debuteerde als komeetje samen met haar broer Tjeerd, en mijn jongste zoon
Willem speelde vol verve Kees. Er was ook een jongen, die een Zwart
Gat speelde…..Zo ging er dan een raket de hemel in, vol heerlijke boeken van allerlei soort en aan het eind zongen we met z’n allen: “Lezen is het lekkerste wat er is!!!” De musical is toen op een groot aantal basisscholen vertoond, en is twee keer op televisie herhaald!
Deze herinnering haalde ik op na het zien van Theo Maassen en de kosmoloog Thomas Hertog. En bleef zitten met de vraag of er wel genoeg boeken zijn in de ruimte. Want lezen is nog steeds het lekkerste wat er is!