HOOG IN DE LUCHT
Beetje zenuwachtig was ik wel….ik liet niks merken…deed of ik dagelijks wolkenkrabbers en andere hoge locaties bezocht om te werken. De enige Watertoren die ik ooit bezocht was de oude toren bij Dordrecht, maar daar vierden wij feest op de begane grond.
De Heren van Mokum Magazine brachten me, ondanks de stormwind die ons bijna omver blies, veilig tot de deur, voerden mij naar de lift in de Watertoren in Assendelft (stamt uit het jaar 1850) en transporteerden mij bijna geruisloos naar de hoogste verdieping. En daar stond ik dan, oog in oog met het weidse Noord Hollandse landschap rondom…duinen in de verte….zon die nog niet van plan was onder te gaan…adembenemend….en een zaal rondom, die zich langzaam vulde met een opgewekt gezelschap, honderd mensen met trek, die zich aan de tafels zetten tot de dampende borden met lekkere stamppot voor hen werden neergezet! En ik mocht mee-eten, mijn maag was door de lichte nervositeit over wat ik zo meteen ging doen, uitsluitend gevuld met een speculaasje bij de thee.
De borden waren vlug leeg, een enkele grote mijnheer wilde graag nog een portie stamppot eten….maar natuurlijk, geen probleem en een balletje gehakt kon er ook nog wel bij…
En toen was het zover. De borden werden afgeruimd, de gasten verzamelden zich rond de stoel, waarop ik achter de microfoon zat…ik werd ingeleid….en daar ging mijn eerste verhaal de lucht in. Ik las luid en duidelijk het hoofdstuk uit “Nooit te oud” vóór, om dan opgelucht te zuchten om naar de explosie van een daverende lach te luisteren. Een mooi begin, men had er duidelijk zin in. Ik ook…en zo kwamen het publiek en ik samen in goed luisteren en vrolijk reageren op mijn verhalen. De avond vloog om, het was pauze voordat ik het wist.
Toen kwamen de reacties uit het publiek. Mensen kwamen bij me zitten en staan, haalden herinneringen op aan vroegere voorstellingen waarbij ze mij hadden gezien, het boek dat ze hadden gelezen…ook de pauze was voorbij voor ik er erg in had. En voort gingen we weer….En toen was het voorbij!
Er werden vrolijke glazen prik rondgebracht….er werd druk nagepraat…En ik mocht naar huis, met in mijn armen een magnifiek boeket! De Heren van Mokum Magazine namen teder afscheid, ik vervoegde mij bij mijn Adjudant H. (waarover in een volgende column méér), die mij in zijn bolide rap naar huis transporteerde!
Ik was heel tevreden, kauwde in mijn bedje de vrolijke avond nog een beetje ná…..sliep als een roos.
En werd de volgende ochtend wakker door het telefoontje van een van de Heren van Mokum Magazine, die vertelde dat de volgende twee voorstellingen in de Watermolen bijna waren uitverkocht!
En dan nu het gedicht voor deze keer. Om u aan te melden voor een gratis gedicht in uw mailbox kijk op:
LJCOSTER.NL
Rotterdam, mon amour
We deden denksport. Het bedoelde antwoord was
nee, niet, hier, alleen, samen. Hoe was ook een antwoord.
Onder je huis je geboortegrond. Je werd Wereldburger nr.1.
Je stond in de zwijgrij van de Lidl aan de Slaak zoals in
die van de Monoprix, maar in het zuiden zwegen ze langer.
De slachtoffers lagen er op straat, liefste,
dit gebeurde New York ook.
Wat we niet begrepen konden we niet navertellen.
‘Ik werd eenzaam, ik moest niet lachen, mijn gezicht
scheurde open.’ Je was alleen, liefste, lachen zou je.
De hemel gulpte uit een raam boven ons raam: iemand
speelde ‘Gaspard de la nuit’, Ravel op een werkelijk klavier.
We maakten intussen foto’s van de intervallen.
Zoom uit en iedereen worstelt. Zoom in en je bent het type
dat kotst in de stadssingels. We lieten kussen achter voor
de pianisten die kussen stuurden naar bewaakte kamers.
Haal de singels weg en het is gewoon een verhaal.
Onder toezicht van de noodzakelijkheidspolitie liepen we
voorzichtig langs de Oppert. We maakten intussen foto’s
van de stilte. We verloren ons aan etalagepoppen,
verdomde onaanraakbaren met gekwelde blik.
Je ijlde tussen de rijzende huizen die doof naar voren bogen,
krankzinnige torenflats schoven richting stadsranden.
Iemand zei daar is de adem gratis, nu kan je oefenen, liefste.
Je wilde altijd al deel uitmaken van de geschiedenis.
Anne Vegter (1958)
uit: Zam zam (Querido, 2023)