GEHAKTBALLEN EN ALTIJD OORLOG

Het verlangen naar een echte goeie gehaktbal zoals mijn moeder zaliger lang geleden maakte. Hier, in het Occohofje levend in klein bestek, bevindt zich een kleine keukenhoek met elektrische platen om op te koken. Ik leef hier nu al een paar jaar, ik flans meestal eten in een koekenpan, dek een soort tafel op mijn bed, en eet dat onder het toeziend televisieoog van Sophie op. En nu heb ik het aangedurfd om bij de Spar een half pond mager rundvlees te bestellen, ik heb een knoflookteen gekneusd, een uitje gesnipperd, twee beschuitjes verkruimeld en een eitje gebroken, flink veel peper gemalen en daarna mijn handen gewassen om deze massa eens flink te kneden en er dan twee flinke ballen van te draaien… Vroeger proefde je dan van dit smakelijke rauwe mengsel, maar sinds de gekke koeienziekte bestaat durf ik geen rauw gehakt meer te proeven. Ik laat de olie in mijn koekenpan heet worden en braad de ballen voorzichtig bruin…. En gaar….. Het is gelukt. Ik kan het nog. Na jaren niet verleerd. Daar zal ik vanavond eens een bloemkooltje bij koken.

Intens tevreden over het feit dat ik op mijn ouwe dag er in ben geslaagd een ordentelijke gehaktbal voor mijzelf te braden, ga ik achter mijn laptop zitten om een versje van Trijntje Fop(alias van dichter Kees Stip) uit zijn verzamelde bundel “Puntgaaf” aan een van mijn kleindochters te sturen. Maar zover komt het niet, er is een bericht voor mij gekomen van een mij onbekende mevrouw, die mij een groot stuk oorlogsgeschiedenis mailt. Een stuk dat ontbreekt aan mijn eigen herinneringen wordt hier voor mij ingevuld, door iemand die informatie aan die rotoorlog bezit die bij mij ontbreekt. Het betreft het verhaal over het lot van de familie Zielenziger, die in de jaren 30 al naar Nederland waren gevlucht. En nu waren ze toch , vader, moeder en dochter op transport vertrokken.

Vader en Moeder Zielenziger zijn in Sobibor vermoord, alleen

Ruth, een mooie jonge vrouw ontkwam aan de gaskamer. Zij werd door de gruwelarts Mengele uitgezocht om in zijn barak aan medische experimenten te worden blootgesteld.  Ruth overleefde de oorlog.  Toen de Russen oprukten is zij gevlucht, en ziek langs de weg gevonden door Amerikaanse soldaten die van de andere kant oprukten bij de bevrijding van Europa.

Zij is toen naar het Amerikaanse Hospitaal in Neuilly gebracht en daar weer opgeknapt. Zij had in Nederland niemand meer, en kwam naar Amersfoort terug. Wij waren de enige mensen, die ze nog kende en zo kwam zij bij ons terecht. Mijn moeder lag bij haar komst in het ziekenhuis de Lichtenberg, mijn broertje en ik waren alleen en zij heeft toen voor ons gezorgd. Na enige maanden is zij toen naar familie in Amerika vertrokken, om daar te trouwen.

Daar zat ik dan, met mijn trotse gehaktballen. Ik heb over deze treurige herinneringen aan die lieve mevrouw en meneer Zielenziger, die zo gruwelijk zijn omgekomen in die vuile rotoorlog, een potje zitten janken. De oorlog gaat nooit over. Dit oude verhaal is nu ruim 70 jaar geleden. Machteloze woede….vooral over de woorden: “dit mag nooit meer gebeuren”. Ik zag de documentaire over Mariopol….Nog geen drie uur vliegen van ons vandaan worden mensen weer bij honderden vermorzeld…een mooie bloeiende stad met de grond gelijkgemaakt. En ik draai gehaktballen…Kan iemand mij uitleggen wat ik moet doen?