Redactie AD
Titel: Grote stappen.
Nadat ik mij vorige week in de column heb uitgesproken, hoe ik mij in de startblokken zette om mijn eetgewoonten bij te stellen naar vegetarisch voedsel, realiseer ik mij dat ik niet moet denken nu nog stiekem in het publieke domein hier en daar een sappige bitterbal of kipkluifje naar binnen te werken. Niet mijn uiterlijk van oud vrouwtje, maar mijn rasperig hees stemgeluid zal mij verraden, wanneer ik mij op culinair gebied als een carnivoor zal gedragen. O wee…wanneer ik mij tussen de mensen beweeg en mijn mond open om op van alles en nog wat commentaar te leveren, men zal het hoofd omdraaien en denken: ”Daar is dat mens met die schorre stem! Ziet hoe dat mens wellustig in een bitterbal bijt! En die vrouw wil ons, haar lezers vertellen, dat wij nu allemaal vega moeten worden!” En ik kan dan nog zo luid bekendmaken, dat die vermeende vleesbal geen ouderwetse bitterbal was, maar een groentenbal, die er net zo uit ziet! Want dat is een nadeel van al dat vegaspul. Het ziet er zo bedriegelijk uit, dat je geen verschil ziet.
Ik vermoedde, dat een grote transitie naar vegetarisch en vega voedsel nog heel wat weerstand moet overwinnen, omdat dat dat eten zo zijn best doet te lijken of wat het nu juist niet wil zijn. Hier is nog veel werk te doen. Ik kijk bijvoorbeeld naar de televisie, waar een buitengewoon smakelijke afbeelding is te zien van een gefrituurde kaasburger. Wanneer je de burger doorsnijdt, loopt de gesmolten kaas er uit. Het ziet er zo lekker uit, dat je denkt: “at is jonge Goudse!” Ach, er zal nog heel wat water door de Amstel lopen, voor dat we allemaal vega zijn geworden!
Ik laat deze beschouwing over eten even rusten. Er is nog veel meer te doen op het gebied van onze wereld redden. Ik doe mijn klerenkast open en zie daar allemaal leuke oude kleertjes….ruil ze in! Koop nog even geen nieuwe kleren, ga eerst snorren in de kast van je dochters en probeer zoveel mogelijk te ruilen. Dat scheelt een hoop geld. Ik loop nu al een hele week in de hippe kleren van mijn dochter, die dol is op omajurken…
Ik geloof, dat ik een beetje aan het dóórdraaien ben in mijn poging de wereld bewust te maken van de verspilling waar we allemaal aan hebben bijgedragen. Zo als mijn lieve verstandige dochter zei: ”Ma, rustig! Vanmiddag draait de wereld nog wel even dóór. Maar het is hartstikke goed, dat jij je eindelijk een beetje bewust wordt van alles wat je wel kan doen om te voorkomen dat we met zijn allen naar de bliksem gaan. En als je heel af en toe eens draadjesvlees wilt eten, omdat je er in de oorlog zo naar hebt verlangd toen je helemaal niks te eten had, dan zal niemand het je kwalijk nemen!”