Column 5 oktober 2022


Redactie AD
Titel: Stichting OOPOEH viert 10 jarig jubileum.

 

Vandaag is het groot feest bij OOPOEH, in een deprimerende tijd waarin zaken sluiten, bezuinigingen aan de orde van de dag zijn,  bloeit en groeit  OPOEH tegen de verdrukking in.

“Tien jaar geleden is OPOEH begonnen  vanuit de wens van vele senioren, die zelf geen hond meer kunnen of willen nemen te koppelen aan een lieve oppashond in de buurt. Daarmee  sla je drie vliegen in één klap: een vijf- en vijftig plusser heeft de gezelligheid  van een oppashond, die hond zit niet meer alleen thuis en het baasje heeft een betrouwbare oppas voor zijn viervoeter. En dat is wat vandaag wordt gevierd”, zegt Ellen Groneman, directeur van de Stichting OOPOEH. ‘

“Wij vieren nu de duizenden mooie matches tussen baasje en hond die OPOEH in die tien jaar heeft gemaakt. In het hele land en er komen  steeds meer OOPOEHS en baasjes bij!. Bijna 4OOO matches hebben we inmiddels gemaakt’

Ik denk aan de dag, dat Sophie, oprichtster van OOPOEH, met een filmploeg bij mij thuis kwam. Ze had een schattig krulhondje bij zich, baasloos zwerfhondje meegenomen uit Turkije. Ik speelde de vrouw, die nu ziels gelukkig werd gemaakt, door dat kleine alleenstaande hondje, wat bij haar een warme schoot vond. Ik leende mij graag voor deze rol, immers mijn lange leven was voortdurend gestoffeerd met allerlei dieren. In het begin, ik woonde nog in Amersfoort. Poezen waren er altijd, die kwamen meestal aanlopen. Katers werden netjes bij de dierenarts van hun mannelijkheid afgeholpen, aanloophondjes leerden vredig samen te leven met de poezen.

  • Mijn broertje verzamelde in het nabij gelegen Randenbroeker Bos de uit de daar staande vele heel hoge bomen, vol kraaiennesten, de uit het nest gevallen jonge vogels mee naar huis te nemen, die hij daar dapper probeerde in leven te houden. En toen in September 1944 de geallieerden bij Arnhem landden, maar nog niet doortrokken naar het noorden van het land, begon de hongerwinter en de vlucht van NSB-ers, die hun huisdieren achterlieten.
  • Zo erfden wij van deze haastige vluchtelingen aan het begin van de hongerwinter een lieve oude  spaniel Max en een jonge inktzwarte hond, die we Nora noemden. Zo leefden we samen met de twee poezen, die we al hadden, met veel hongerige dieren…met wie wij onze schamele rantsoenen deelden. Nora was een jonge vrolijke hond, die bij het zien van uniformen enorm te keer ging. Dat is hem vlak voor de bevrijding noodlottig geworden, omdat hij een Duitse soldaat woedend tegemoet blafte. Mijn broertje en ik waren ontroostbaar.
  • Maar nu is daar OPOEH.
  • Wanneer een baasje ziek wordt of sterft, dan ia er altijd een manier om nieuwe huisvesting voor de hond te verzorgen.
  • En daarom vieren we nu op deze zonnige Dierendag FEEST!