Redactie AD
Titel: Een heel oud koffertje.
Een doorleefd koffertje, vroeger noemde je dat model een “citybag”. Artsen droegen ook zo,n koffertje, wanneer ze je thuis bezochten, iets wat ze tegenwoordig uitsluitend bij noodgevallen doen, je thuis bezoeken. In dat koffertje zat in ieder geval een stethoscoop en alles wat ze verder nodig hadden om je te onderzoeken. Mijn grootvader had er een, wat hij op zijn reizen bij zich droeg en ik heb het geerfd en sjouw het met iedere verhuizing altijd weer mee naar het nieuwe adres. Dat koffertje zit vol handgeschreven brieven.
Toen mijn grootouders in 1938 naar Zuid Afrika vertrokken, waar mijn opa de belangen van de Rotterdamse ‘Droogdok Maatschappij in Durban ging behartigen, gingen zijn twee volwassen zoons mee om een nieuwe toekomst in dat verre land te zoeken, evenals mijn moeders jongste zusje, die in Durban op een groot kantoor ging werken.
Dat koffertje bleef tot aan de dag van vandaag gesloten. Mijn uitgever heeft wel eens gezegd: “Marjan, daarin zit nog wel een boek!”
Zodat ik nu maar eens de stoute schoenen heb aangetrokken en dat oude, met inktvlekken besmeurde verdroogde leren koffertje heb geopend….en verzonk ik al lezend diep in alles wat er aan handgeschreven en ook op flinterdun luchtpostpapier getikte brieven in zaten…
Ook de correspondentie met mijn eerste vriendje, in pakjes met een blauw lintje dichtgebonden zaten er in( die heb ik nog maar even dichtgelaten…) Ik heb ook nog lang niet alles, wat in het koffertje zit, onderzocht. Ik heb geen haast maar één handgeschreven brief van mijn grootvader heeft mij zo geroerd, omdat hij in dat schrijven uit 1939 een wens uitspreekt over een te ondernemen terugreis naar Nederland, een reis die hij nooit meer zal kunnen maken…
“Het meisje (zijn nieuwe schoondochter)”Zij reist via Napels langs de Oostkust, dat is de veiligste weg”
Mijn Opa schrijft over de hitte in Durban, over een van zijn zoons die zijn aanstaande vrouw heeft laten overkomen en dan:…
“Is het eenmaal zo ver dat wij terugkomen, dan doe ik die reis per Hollandse boot via de Oostkust en over Marseille. Ik hoop dan een paar dagen in Parijs te verblijven om een lang gekoesterde wens in vervulling te doen gaan en daar een paar dagen rond te kijken. Om dan via Brussel naar Patria(nederland) te reizen. Ik reken dat die reis anderhalve maand neemt, want deze lijn doet alle plaatsen aan en kunnen we ook Cairo en Port Said eens bezoeken. Maar dat ligt in de toekomst en houd nauw verband met de ontwikkelingen der Europeesche toestanden. Wel kind (mijn moeder, zijn dochter) houd je dapper. Met een flinke zoen ook voor de kleintjes, je liefhebbende vader..
Dit is de laatste echte brief van Opa die wij ontvingen. De oorlog brak uit en gedurende die vijf jaar kregen wij met grote tussenpozen kleine briefjes via het RodeKruis. Tot in Februari 1945 wij de laatste brief van het Rode Ruis ontvingen, waarin werd gemeld dat Opa was gestorven. De liefste en onvergetelijke Opa, die ik ooit heb gehad, was ver weg gestorven. We zouden hem nooit meer terugzien. De heerlijke terugreis die hij had bedacht is nooit gemaakt…..
Ik doe het oude koffertje dicht.
Toenmalige
Rotterdamse
droogdokma