Column 3 augustus 2022


Redactie AD
Titel;  Achterkleindochter op bezoek.

 

Haar moeder is jarig, daarom mocht Hannah mee. In het Hofje is op de grote zolder een beperkte logeergelegenheid, waar ze naast haar moeder in een kampeerbedje bivakkeert. Ze geniet met volle teugen van alles wat anders is dan haar dagelijks leventje, ze mag overal mee naar toe. Helaas heeft de hoofdstad besloten op Zondag alle horecagelegenheden te sluiten, we wijken uit naar een uniek hotel, waar ze wel koken voor de gasten. Het is een hotel, dat totaal gaaf de jaren veertig heeft overleefd. Grote zachte crapauds van een formaat dat officieel niet meer bestaat , in een hal met prachtige lampen, ik verwacht dat Hunphrey Bogart, gearmd met Ingrid Bergman binnenkomen. Mijn achterkleinkind voelt zich hier volkomen thuis, probeert al die zachte stoelen uit en gaat dan vanuit een zo,n pluche slagschip de bezoekers toezwaaien….Ze is op de leeftijd, dat ze alles wat ze hoort, nazegt. “Een perfect momentje!”, zegt ze drie keer achter elkaar, daarbij met haar woeste krullenhoofd bevestigend “ja”knikt.

Dan gaan we aan tafel. Hannah,s toverwoord is : “pizza’. In alle restaurants is ook altijd wel een kok te vinden die een zo,n platte koek kan fantaseren, die in de verte doet denken aan de platte Italiaanse koek die ooit in de jaren vijftig door de Italiaanse filmster…nee, het is niet Gina Lollobrigida… maar wie was het dan wel?…wereldberoemd is gemaakt.  In ieder geval hoort de pizza tot immaterieel erfgoed! Ik weet nog goed hoe mijn kinderen hun moedertje smakelijk uit lachten, toen ik mijn eerste zelfgebakken pizza op tafel  bracht. ‘niet te (VRE)ETEN

RIEPEN ZE IN KOOR! IK HEB VEEL GELEERD, MAAR DE PIZZA HEB IK GRAAG AAN ANDEREN OVERGELATEN. Het was nooit goed: te dik, te dun, te zwart gebrand, niet gaar genoeg, te gaar!Een van mijn zoons had laatst iets leuks: toen hij vijftig jaar werd, vroeg hij een gerebommeerde pizabakker met zijn kar voor de deur. Toen kon niemand meer klagen, ze kregen precies wat ze vroegen. Groot succes, Ik hoefde alleen maar toe te kijken. En mee te eten!