Redactie AD
Titel: Floriade onder de grond.

Een jaar lang logeerde ik bij een van mijn zoons, die een magnifiek huis had in Almere had gebouwd, direct achter de dijk, waarachter het IJselmeer in afgeslankte vorm nog heerste. Soms met woeste golven, soms als een kalm kabbelende plas, waar geen kwaad van viel te duchten. Maar zodra ik in bed kroop hoorde ik in mijn hoofd gejammer van schipbreukelingen, kreten om hulp. Ik wist dat het  veilige bed bij mijn zoon zich bevond op drooggelegd land, waar vroeger de Zuiderzee klotste. “Wat doen jullie met de oude scheepsvrakken die jullie vinden?”

“Die laten we rustig liggen. Vroeger haalden we ze naar boven. Maar als dat oude hout aan de lucht komt, vergaat het. In het water vergaat het niet en kunnen wij het op ons gemak onderzoeken!”

Ik richtte mijn aandacht op de bovengrondse Floriade.

Er was genoeg om te bekijken, mijn nieuwgierigheid werd geprikkeld. Ik zag uitbundig heerlijk ruikende kleine bloemetjes, ik zag de grappige “tiny houses”’ , het een nog mooier dan het andere. We stopten bij het Franse “petit restaurant” naar binnen om even alles wat we hadden gezien te laten bezinken bij een petit café En ik stelde de vraag, die op mijn lippen brandde: “Omdat hier vroeger, lang voor het droogleggen van deze plek, toch ook mensen woonden. Wat droegen ze voor kleren? Is daar iets over bekend?´                    “We hebben hier de merinowol. Schapen genoeg! En natuurlijk is er een dame, die daaruit heerlijk warme kleren breit. Maar we hebben ook een heuse ontwerper, die heeft een geweldig mooie schipperstrui ontworpen. Die kunnen we je laten zien!”.

Nu op naar de schipperstrui. En na een kleine enquette bleek dat de kleur “groen” de favoriete kleur voor deze trui moest zijn. !

Ik dacht aan de wedstrijd in de havensteden in het noorden van ons land, waar ik jaren geleden een aantal klassieke schipperstruien moest jureren.

Daar was “marine blauw” zonder uitzondering favoriet. Maar in het noorden ging het om het patroon, de bijzonder kabelsteek op de borst, waarin al die blauwe truien zich onderscheidden. En hier was dan het oermodel in fraai sprekend groen, verrezen uit de zeebodem, als originele kleur gekozen!

Ach..daar was de bekroonde schipperstrui! Een mooie grote col. Die je bij opstekende wind kon optrekken tot over je oren! Ik wilde de trui even aanraken, sterker nog…ik wilde hem hebben! Hier op de oorspronkelijke bodem van de Zuiderzee, maakte wilde hebzucht zich van mij meester!

“Kom op Oma, er is nog meer te zien!”, riep mijn kleindochter. Ik liep braaf mee. Maar de groene trui bleef op mijn netvlies plakken. En volgende week ga ik nog een keer naar de Floriade….kijken naar de groene trui!