Redactie AD
Titel: Vera van Brakel vlogt nog even door!
Zojuist de honderdste vlog van Vera beluisterd. Ik wist nooit wat een vlog was, tot Vera mij vroeg of ik er iets voor voelde met haar een “vlog” te maken. Nieuwsgierigheid is mijn wegwijzer, ik zei “ja”, zonder te weten wat een vlog was. Vera vertelde, dat zij overwoog na de honderdste vlog er mee op te houden. Maar dat besluit is al weer achterhaald, zo laat zij haar publiek in haar honderdste vlog weten. Ja, ik denk dat zij daarmee een groeiend publiek, maar ook zichzelf een plezier doet.
Nadat ik haar honderdste vlog had beluisterd, genoten heb van de vrolijke jazzy muziek, de kleine impressies die zij verteld over alles wat zij tegenkomt, waaronder een miniverslag van de interessante en supergezonde sandwich die haar levensgezel Govert van Brakel voor hun gezamenlijke lunch heeft gemaakt. De muziek die Vera gebruikt tussen haar vlugge vlogjes, is gewoon heerlijk onalledaags, rifjes tinkelende pianpvirtuositeit, afgewisseld door het klokgelui van het carillon van de Amersfoortse Lange Jan.
En dat doet Vera bij mij met haar vlog. Met haar kleine portretten van het in zonlicht badende
Amersfoort rukt zij mijn doos met kinderherinneringen open. Ik zie mijzelf als twaalfjarige op weg met een grote tas naar de toen nog in de schitterende Muurhuizen gevestigde bibliotheek, waar alle boeken woonden die ik nog wilde lezen. Bij de jeugdafdeling zocht ik de toegestane hoeveelheid boeken uit. Plus een extraboek, dat ik niet afmeldde. Maar stiekem in de grote tas stopte. Want aan de toegestane hoeveelheid leenboeken had ik niet genoeg. Mijn leeshonger was zo groot, dat ik mij zelfs in de bibliotheek als kleine kleptomaan gedroeg. Het enige bezwaar van zo,n gepikt extra boek: hoe krijg ik dat ongemerkt weer terug in het rijtje boeken in de bieb? Daar had ik niet over nagedacht…waardoor ik nog steeds in mijn boekenkast twee delen van de toen populaire “Polliyanna”reeks meisjesboeken bezit….Ik mag hopen dat deze misdaad inmiddels verjaard is…
Maar Vera,s vlog maakt veel meer in mij wakker. De weg naar school door het plantsoen langs de beek, waar de Meisjes Mulo stond, langs de Amersfoortse Kei en Amicitia, waar ik later, toen ik bij
Cabaret Lurelei werkte, nog eens een voorstelling speelde, waarbij ik de slappe lach kreeg…. En dan verder door de Snouckaertlaan, langs het Grand Theater, waar ik de eerste film van mijn leven zag. Met Laurel en Hardy! En niet te vergeten de Markhal, waar ik mijn eerste schoolbal had. En mijn eerste kus kreeg van de jongen waar ik straalverliefd op was…..ik kan er nog van dromen…
Zo,n vlog van Vera is gevaarlijk spul, die trekt mijn doos met jeugdherinneringen vrolijk open…Dus Vera, een goed idee om dóór te vloggen. Laat deze column de opmaat zijn naar jouw volgende honderd vlogs, waarbij je het leven van je onderwerpen stevig bij de staart grijpt…..zoals je ook bij mij deed