Redactie AD
Titel. De traditie van het herdenken.
Mijn familie is opgetrokken uit tradities. Dat zijn de tegels in ons leven waarop onze tamelijk grote familie elkaar ontmoet. Er zijn de verjaardagen, waarbij wij elkaar bezoeken, bellen en appen, kortom, vergeten doen we het niet. En op deze speciale dag ontmoeten wij elkaar op de Appololaan, aan de voet van het oorlogsmonument waar een groot deel van de inwoners van de omliggende buurten elkaar jaarlijks ontmoet. Er zijn bloemen gelegd, er wordt door iemand een toespraak gehouden in de context van het: “nooit vergeten.” De kinderen van toen zijn allang volwassen of oud geworden. Maar hun kinderen en kleinkinderen komen ook, deze traditie is heel sterk geworteld in deze plek, waar mensen in die voorbije oorlog zoveel ellende hebben ervaren.
Nu kwam ik door toeval opmerkzaam gemaakt terecht op een tentoonstelling, met de nieuwgierig makende naam “Vergaan”., die wordt gehouden in de kleine mooie tentoonstellingsruimte ruimte in het Nederlands Uitvaart Museum “Tot Zover”, bij een van de oudste begraafplaatsen van Amsterdam. “De Nieuwe Einder”.De direceur van het museum Guus Sluiter trakteert mij op een rondleiding op de expositie van kunstenaar Herman de Vries, met de titel “Vergaan”.
Mijn nieuwsgierige ogen vallen ogenblikkelijk op een zoetgeurende ronde opgehoopde cirkel van rozenknopjes, die zich in gezamenlijkheid onttrokken lijken te hebben aan de hier getoonde vergankelijkheid van allerlei zaken. Maar deze rozenknopjes maken een buitengewoon levenslustige indruk. Ik zou er mijn beide handen in de cirkelvormige opeenhoping willen steken om er een handjevol voor “eigen gebruik”te willen ontvreemden. Wat zou ik er mee willen doen? Rondstrooien, om mensen te laten zien, dat het leven altijd doorgaat, zich niet laat stoppen door de dood….Die rozenblaadjes trekken voor mij een lange neus naar die dood….die altijd weer wordt vervolgd door het leven…als bewijs hiervoor verliezen de knopjes ook niet hun hemels parfum!
Een ander fascinerend object zijn de op de witte muur geprojecteerde geschriften,, die laten zien hoe in Schotland hele landschappen zijn ontdaan van hun bossen ten voordeel van de Britse industrie, die al dat heerlijke hout gebruikt voor vergankelijke doeleinden….Al die momenten van ontbossing zijn precies gedateerd….de dagen dat Schotland werd ontdaan van zijn eeuwenoude bomen. Kale vlakten zijn hierdoor ontstaan….waar alleen de herinnering van oude mensen nog weet van “vroeger”. De tentoonstelling prikkelt de fantasie, in ieder geval de mijne, tot de meest oorspronkelijke gedachten die opwellen bij het zien van een in verschillende stadia van vergankelijkheid verkerende krant.
Een spannende tentoonstelling over vergankelijkheid, die nog lang naklinkt.