Column 20 april 2022
Redactie AD
Titel: Over de liefde.
Het was een huwelijk uit liefde, daar was iedereen het wel over eens. De man werkte hard voor hun toekomst, de vrouw had een halve baan en bestierde hun klein huishouden met zuinigheid. Na een jaar werd hun eerste geboren. Een mooi jongentje. Die uitzonderlijk vroeg lachte. Wanneer hij ,s ochtends na de borstvoeding, in het grote bed tussen hen in lag, lachte hij geluidloos. Zijn tandeloos mondje trok open in een stralende grijns. De moeder was apetrots, de vader ook. Maar toen zei de moeder: “Kijk eens! Hij lacht niet tegen ons, niet naar jou en ook niet naar mij! Hij lacht tegen Sindbad!”
´Sindbad de Zeeman´, een kopie van het beroemde schilderij van Paul Klee, hing boven hun bed. De allereerste glimlach van de baby was rechtstreeks bedoeld voor Sindbad de Zeeman, die fier rechtop met een roeispaan in zijn handen, in zijn bootje stond. De trotse vader boog zich over zijn zoontje, die juist weer zijn eerste lach liet zien. En waarachtig, hij lachte niet tegen zijn vader…maar rechtstreeks tegen Sindbad. Het was bijzonder. Het jongentje groeide voorspoedig op, hij lachte nu ook tegen zijn vader en moeder, en tegen iedereen die langs kwam. Maar zijn moeder moest vaak terugdenken aan dat bijzondere ogenblik van zijn eerste lachje tegen een zeeman op een beroemd schilderij.
De eerste trouwdag naderde. De moeder bakte een appeltaart en hoopte op een cadeautje…misschien wel een ring met een glimmend steentje. Op de blijde dag kwam de jonge vader met een groot pak voor zijn vrouw. Nieuwsgierig trok zij het papier eraf…het was een weegschaal! Met moeite liet zij een lachje zien…een weegschaal! Vond haar man haar te dik? Wat betekende dit cadeau? Ze speelde blijdschap met dit eigenaardige cadeau, maar liet het toch maar niet aan haar vriendinnen, die op de koffie kwamen, zien. En verder was hun huwelijk heel erg OK. Toen ze vijf jaar getrouwd waren, hoopte ze stiekem, dat haar man nu eens met een mooi ringetje haar zou verrassen. Natuurlijk bracht hij haar op de feestdag een ontbijtje op bed. Op het dienblad lag ook een pakje. Zenuwachtig maakte de vrouw het open….Het was een robuust doosje, zou het….?
Het was een mooie dure wekradio! Ze bedankte haar man …eh…hartelijk! Een wekradio! Hoe kan je het verzinnen. Diep binnenin was ze teleurgesteld. Maar ze liet niks merken. Ze zeurde niet. Ze kuste hem tamelijk oprecht om hem te bedanken. Het was toch gewoon een goed huwelijk. Maar ze ging nu wel sparen. En toen ze met haar halve baan genoeg opzij had gelegd, ging ze in haar eentje naar een juwelier. En kocht van haar zelfverdiende geld een beeldige ring met een robijntje. Die ze trots aan haar man liet zien. ‘Hoe kom je daar aan?”, vroeg hij nieuwsgierig.“Zelfverdiend!” zei ze trots.
Het bleef een goed huwelijk. Maar bij de man ging er toch iets knagen….