Redactie AD
Titel. Mannen die er toe doen
Een van de kenmerken van de mannen die er toe doen. Ze komen. Altijd. Midden in de nacht, in een donker bos nog vóór Eindhoven, bij een ouwe Saab, die er mee ophoudt. Ze komen, het kleine gele autootje met de chauffeur die zijn hand onder de motorkap steekt en roept: “Het is de drijfriem! Ik bel de oplegger!”. En dan zegt: ‘Dat duurt een kwartiertje. Maar het is fris, dus ga zolang in uw auto zitten” En: “wilt u een bekertje koffie?”.
Ja. Ik wil. Opgelucht laat ik de hete koffie naar binnen glijden. Ik houd van de ANWB, de beste publieke zorgverlener van ons land. Ze komen altijd. Midden in de nacht in een donker bos bij Eindhoven. Ze brengen je thuis met je kapotte auto op de oplegger.ze lossen op, repareren of zetten de reserveband er op, Kijk, daar draait de oplegger de bocht om, stopt voor mijn verlamde auto. Met zijn tweeën wordt deze op de oplegger gereden. De mannen nemen afscheid, ik mag in de cabine bij mijn chauffeur zitten. Daar gaan we. “Ik zet uw kapotte auto voor uw deur. Dan kan de garage hem morgen weg halen!”
Wat een service. “Het is best een eind rijden…. En dan moet u ook nog terug naar…””Naar Eindhoven. En ik heet Karel”.
“Doe je dit vaak? Zo midden in de nacht uitrukken?”
“Ach”, zegt Karel lakoniek. “Het is m,n vak Lekker afwisselend!´ Als ik straks thuiskom, dan zet ik de kachel wat hoger. Dan rol ik mezelf in het tafelkleed en ga ik op de grond vóór de kachel nog een uurtje pitten. Dan word ik wakker van m,n vrouw, die opstaat en koffie zet. Heerlijke lucht. Ze maakt pap voor m,n twee zoons en als die naar school zijn, ga ik gezellig samen met m,n vrouw nog een uurtje snurken!”
Het klinkt als een gelukkig huwelijk, samen met je man nog een uurtje snurken als de kinderen naar school zijn….De mannen van de ANWB, een gelukkig soort. Die zitten nergens mee, drijfriemen, lekke banden….ouwe dames in donkere bossen thuisbrengen, gezellig met de oplegger achter je aan…Stabiele mannen, heel oplossingsgericht, en kundig. Dag en nacht! Ik houd van de ANWB. Jammer dat ik niet meer mag rijden, mijn ogen zijn te oud en te slecht en dat brengt mij een ander soort mannen. Want na achtenzestig jaar te hebben gereden zonder iemand te pletten moest ik uitstappen…
Maar de Gemeente in Amsterdam heeft een buitengewoon sociale dienst in het leven geroepen, de RMC, het Aanvullend Openbaar Vervoer!!!
Ook deze geweldige oplossing voor oudere of minder valide mensen, die naar hun kinderen willen, of met een vriend of familielid naar een bioscoop of film willen, kortom die hun vaak eenzaam isolement willen doorbreken en voor wie de reguliere taxi een beetje te prijzig is, zijn zielsgelukkig met deze gesubsidieerde mogelijkheid binnen de stad en een stuk daarbuiten comfortabel te reizen.
En ook deze voorziening wordt bemand door buitengewoon hulpvaardige vrijwilligers, die je bij in- en uitstappen helpen, een extra voetenbankje neerzetten, zodat het instappen makkelijker wordt en die ontzettend sterk gespierde en hartelijk armen hebben, die je het in= en uitstappen mogelijk maken. Nooit haasten, altijd rustig wachten tot je zit, je veilig vastgespen met de veiligheidriem en kalmpjes de weg zoeken naar de meest afgelegen straatjes of brede lanen in onze hoofdstad.
Het was voor mij werkelijk een openbaring. Jarenlang de weg zoeken, met je ogen gefocust op de route en nu: Lekker rondkijken naar de stad, die als je niet hoeft te chaufferen zich aan je openbaart! Dat haastloze mensen halen en brengen, de conversatie met de meest interessante stadsbewoners, die je op de hoogte houden van alles wat er in de stad verandert….en chauffeurs die nooit te beroerd zijn je een sterke arm te bieden bij uit- en instappen. Sterke mannen die helpklaar staan bij in- en uitstappen, allemaal vrijwilligers……
Het enige wat ik merkwaardig vind, noch bij de ANWB, noch bij het Aanvllend Openbaar Vervoer zie ik een vrouw