Redactie AD
Titel: Achteruit

In mijn eigen achteruitkijkspiegel zag ik een opgetogen mens, dat zich laafde aan het vrolijke unanieme oranjegevoel dat ons allemaal met de “vol verwachting klopt ons hart” emotie onze voetbaltoekomst tegemoet deed zien!

Zelfs onze bondscoach lachte herhaaldelijk, met een jolige blije blik op zijn gezicht of hij de gebraden kip van de overwin ning al kon ruiken! Maar dat gevoel zakte na de rust toch als een vochtige tompoes in elkaar… “Dit is het moment om in te grijpen, Berk! Pak vlug je toverdoos! Snel. Anders is het te laat!”

Ik begon met het oude gebed van toneelspelers luid hardop te zeggen.” Heilige Antonius beste vrind. Zorg dat Oranje alsjeblieft wint!”

Ik ben agnost, “het ongekende laat zich niet kennen,” zegt de Dikke van Dale, maar ik heb toch op en naast het toneel, o.a. bij Wim Sonneveld en Willem Nijholt gezien, dat het ongekende heel gunstig uitpakt. Maar vandaag scoorde de tegenpartij, ondanks mijn vurig aanspreken van mijn vertrouwde toneelheilige. Op zoek naar een zwaarder middel in het bijgelovige traject haalde ik een gedroogd klavertje vier uit mijn portemonnaie en plakte het op het televisiescherm waar onze oranjemannen een verloren strijd speelden….

Ook dit toch harde tovermiddel, dat het in sprookjes altijd zo goed doet , werkte vandaag ook niet. Integendeel, het werd bestraft door het tweede doelpunt van de Hongaren.

Begrijpt nu nu lieve lezer, waarom ik dit verhaal uit mijn achteruitkijkspiegel aan U meedeel? Vanaf dit smadelijk mislukken van mijn oude tamelijk betrouwbare toverkunsten zweer ik alle bijgeloof radicaal af. Ik geloof alleen nog wat ik met eigen ogen waarneem.

En om u ontroostbare lezer een riem onder het hart te steken om deze zware voetbaltijden door te komen, nog een opbeurende boodschap van een dode
Spaanse dichter Garcia Lorca:

“Wij hebben de plicht vrolijk te zijn!”