Redactie AD
Titel: Savoy.

In de jaren zeventig bracht ik een avond door in het Savoy Theatre in Londen om de voorstelling te zien van “Beyond the Fringe”, het Engelse cabaret, waar de heerlijkste grappen je om de oren vlogen. En waar Nederlandse cabaretiers zoals Wim Sonneveld en tekstschrijvers als Guus Vleugel hun inspiratie en ideeën ook nog al eens vandaan haalden.
Achter mijn laptop zit ik te kijken naar een documentaire die mij mee neemt naar de sterrenkeuken van dat Savoyhotel. In onze Nederlandse zomers verwennen de omroepen ons nogal eens met exotische series, ouwe films, en nu mocht ik zien wat er zoal in de keuken van The Savoy op de borden komt. Ik krijg een natte bek van de vis, de heerlijke lucht van de beurre blanc komt bijna door mijn laptopschermpje heen…En natuurlijk stroomt de champagne overvloedig….

Ik troost mijzelf met de gedachte dat dit een hele ouwe film is en dat het erg ouderwets is zo te slempen en te sloeren. Bovendien drink ik al enige tijd geen slok meer. Ik kan er daardoor helemaal niet meer tegen, laatst stond ik op mijn kop van het eten van drie kersenbonbons…Fout! Mijn volwassen kinderen en ook mijn puber nageslacht zijn geweldig strak bezig met het smullen van vegakwakjes en ander voedsel, waarvan ik de namen toch eens moet leren….Maar ik zie ook op tegen mijn verjaardag om alleen maar quinoaflappen en rauwe worteltjes met onduidelijke dipsaus te serveren. “Het went wel, hoor Moes” troostte mijn dochter,terwijl ze een hap geroosterde meelwormen wegspoelde met een glaasje komkommersap. ´”Goed jongens, ik zal niet zeuren”. Ik buig mijn koppig hoofd, “doen jullie dan maar de catering!”

Ik wacht af. Acht kleinkinderen ,met aanhang. Vijf volwassen kinderen, met of zonder aanhang. Een achterkleindochter, die gelukkig alles eet, behalve appels. Ik hoef nergens voor te zorgen, zij doen alles.

Nog twee nachtjes slapen…..nog één nacht….dan is het zo ver. De dag verloopt rustig, een paar telefoontjes, een paar aanzichtkaarten….”Je mag pas binnenkomen, als wij het zeggen!” Mijn dochter regelt alles. Dan is het zover; De deur naar de grote kamer zwaait open: ”lang zal ze leven!”, zingen ze met zijn allen. en wat staat daar op tafel?

Een kolossale chocoladetaart met…even tellen….negenentachtig brandende kaarsjes!!!

God zij gedankt word ik wakker.

Ik had gewoon een hele enge droom….