Redactie AD
Titel: Pianospelen.
Op mijn zesde jaar kreeg ik pianoles. De leraar kwam iedere woensdag bij ons thuis, zodat ik Zondag,s al, met het oog op zijn strenge blik, maar vast begon te studeren. En zodra ik op de woensdagmiddag mij met heldenmoed door de verplichte nummers had heengeploegd en de leraar hoofdschuddend ons weer had verlaten ging ik zelf los: en met “Olé Quapa”, de populaire pasodoble van Malando en “In the Mood”, van Glen Miller.boogiewoogde ik door de kamer!
Mijn moeder stierf, huis en piano verdwenen uit mijn leven.. Wachtend op mijn derde kind (ik had al twee schattige kleine jongentjes), wonend op een lekkende zolder op het Amsterdamse Rapenburg, kwam er een beetje geld los. We hadden keus tussen een wasmachine (al die luiers) of een piano op afbetaling. Het werd de piano, we bleven gewoon op de hand dóórwassen. En zo wierpen die zes jaar pianoles de rest van mijn leven nog vrucht af, want ik ging weer fanatiek studeren, Poulenc en Debussy voegden zich bij mijn repertoire van sonatines en Kleine Bachjes.
Mijn leven ging verder, tot het ogenblik dat ik in Brussel in de Rue le Roi een magnifieke tweedehands Pleyel verwierf. Een heerlijke tijd, tot ik ging verhuizen naar het Hofje, waar ik nu leef. Een plek, waar helaas geen plaats was voor mijn piano. Zo verhuisde mijn instrument naar mijn jongste zoon, waar mijn kleindochters er wel eens op pingelden. Ik ging iedere Zondagmiddag een uurtje spelen. Met lekker eten bij mijn kinderen toe! Tot ze gingen verbouwen, de Pleyel ging in de opslag, spelen was er drie maanden niet bij…
Tot er zich een wonder voltrok. Een van de hofdames, 97 jaar jong, speelt op haar vleugel schitterend Bach. We raakten aan de praat. Ik vertelde hoe ik in mijn prille jeugd samen met mijn moeder , die de moeilijke baspartij voor haar rekening nam, de quatre mains van Diabelli speelde….”zullen wij eens samenspelen?” vroeg Anne Mieke schertsend.
En nu speel ik samen met Anne Mieke de quatre mains van Diabelli… Ik natuurlijk de makkelijk rechterkant .En Anne Mieke vol elan de baspartij.
Kijk lieve lezer, we halen hier natuurlijk de Kleine Zaal van het Concertgebouw niet mee…Maar het plezier dat dit samenspelen ons geeft, is heel groot!
Mijn kinderen gingen verbouwen, de piano ging voor drie maanden in de opslag. Maar toen gebeurde er een wonder.
Een van onze hofdames, die hier haar vleugel heeft staan en prachtig Bach speelt, zei schertsend: “Zullen wij eens samenspelen?” We raakten aan de praat, ik vertelde hoe ik in mijn prille jeugd samen met mijn moeder, die de moeilijke baspartij voor haar rekening nam, de quatremains van Diabelli speelde.
En nu speel ik samen met 97 jarige Anne Mieke samen Diabelli. Ik(88) natuurlijk de makkelijke rechterkant! en Anne Mieke vol elan de baspartij! Kijk lieve lezer, de Kleine Zaal van het çoncertgebouw halen we hier niet meer mee .Maar het plezier van het samenspelen is erg groot.