Redactie AD
Titel: Pietenkam.

Ik zat doodstil .Een groot beddenlaken lag op de grond, Hierop stond de pianokruk en ik zat er bovenop, een servet om mijn nek geknoopt. Op de grond naast de kruk stond een bakje water..Mijn moeder stond met de pietenkam in de aanslag, terwijl ze met het zwakke licht van een kaars mijn hoofd afspiedde, op zoek naar het jeukend ongedierte.

“Hebbes!”, riep mijn moeder enthousiast toen ze een beestje ving. Ze ging nog een poosje door met de pietenkam, ze ving er nog drie. die ze in een lucifersdoosje stopte.” Ik fiets meteen even naar de dokter!”.

Ik kroop zolang maar rillend terug in bed. Het was Maart 1945 en er was vorst aan de grond voorspeld. De Scholen waren dicht, die waren in September gesloten. Ik doezelde weg en schoot wakker toen ik de poortdeur hoorde. Daar was mijn moeder! Klaarwakker liep ik naar beneden. “Ja hoor! Het is hoofdluis!”

Mijn moeder pakte de grote keukenschaar, zette mij weer op de pianokruk, knoopte mij een servet om mijn nek en begon verwoed te knippen.Mijn pijpenkrullen vielen op de grond, maar mijn moeder wist van geen ophouden, tot ik er uitzag als een uit het nest gevallen kuiken… Vervolgens haalde ze de fles met petroleum uit de keuken (ons laatste restje lamp-olie) en begon mijn kaalgeknipte hoofd er mee in te smeren…

“Ziezo” sprak ze triomfantelijk..”En nu ga ik je iedere avond skammen met de pietenkam,,,dat zal ze leren!”
Sinds die laatste Oorlogswinter heb ik geen luis meer gezien De vergeten pietenkam kwam pas weer in actie, toen op de basissschool van mijn kinderen een luizenplaag losbarstte.De pietenkam werd weer uit de mottenballen gehaald, luizenmoeder werd weer in ere hersteld en werd dank zij een komische televisieserie razend populair.

De luis werd teruggedrongen en ondanks dat alle jonge en oude vrouwen van Nederland, die tegenwoordig allemaal hun haar tot op haar bibs laten groeien, hoor je niemand meer over luizen praten….Maar het zijn rare tijden en mijn oude pietenkam ligt veilig opgeborgen voor het geval dat….