Redactie AD
Titel: Koel

Het leek op een uittstapje. Ik zat gezellig op de rand van mijn bed naast een van mijn zoons. We zochten een nieuwe Koelkast uit. Het heeft heel lang geduurd voor ik afscheid nam van het woord “Ijskast”. Maarik ga met mijn tijd mee. De oude had zijn beste tijd gehad, hij misdroeg zich de laatste week ontstellend. Alles wat ik wilde koelen dreef in plassen water rond. Spinazie, brussels lof, plakken kaas….alles lag in natte kledders ongearticuleerd door elkaar.

“Het wordt tijd voor een nieuwe!”, sprak mijn zoon. “We zoeken er een voor je uit, waar je geen omkijken meer naar hebt. Een die zichzelf schoonmaakt!” Dat klonk heerlijk na een lang leven met ijskasten(pardon: Koelkasten) die ontdooit moesten worden. En dan schoongemaakt met azijn. Of was het alcohol? Het was zo lang geleden dat ik een koelkast had schoongemaakt, ik wist het niet meer zo precies. En dat hoefde dan met een nieuwe nooit meer!

We kozen voor een super modern model, dat ook nooit meer ontdooit mocht worden. Ik glom van plezier, ik voelde me ook zo zelfstandig. Oud, maar toch zelfstandig! Ik betaalde vooruit, de Koele jongens zouden de volgende dag het ding brengen en installeren. Ik zou ,s nachts een mail ontvangen, waarop de aankomsttijd zou staan, kortom, voor alles was gezorgd. Mijn zoon verliet mij met het gevoel, dat hij zijn oude moeder gerust alleen kon laten.

’s Nachts ontving ik een mail met daarop de aankomsttijd, met een uur ruimte, zodat ik niet de hele dag naast de telefoon moest zitten. Ik kon ook nog kijken op ´track and tracé, zodat ik precies kon zien waar de Koelkast zch op weg naar mij bevond. Ik ging rustig zitten lezen, mijn opwinding over wat er ging gebeuren, onderdrukkend. Daar ging de telefoon. “Binnen eenkwartier zijn we bij U, We nemen uw oude koelkast mee!”.

De bel. Ik gaf instructies hoe men op de eerste verdieping van mijn hofje met een koelkast kon arriveren. Gelukkig paste hij precies met één heer erbij in de kleine lift. Met wat passen en meten arriveerden in mijn hofje, het ding ging net door de deur.´Nou, daar kunt u lekker veel eten in opslaan!”, sprak een van de keurige jongeheren bezorgers.

De moed zonk mij in de schoenen. Had ik deze kamerolifant besteld? Was dit wat mijn zorgvuldige zoon voor mij had uitgezocht? Na het vertrek van de ontzettend aardige welopgevoedde jongeheren, zat ik enige tijd beteuterd op mijn bed. Moest ik nu de rest van mijn leven met deze ijsgekoelde kamerolifant doorbrengen?

Het is nu twee dagen verder. Na een vriendelijk overleg wordt er morgen een klein koelolifantje gebracht in ruil voor deze enorme ijsbeer. De service is grandioos. Zonder discussie mocht ik het gevaarte inruilen, voor een passend oude dames modelletje.
Ik kan deze koele vriendelijke beschaafde en welgemanierde club van harte aanbevelen.