Redactie AD

Titel: beteuterd.
Op de rand van mijn bed zittend blader ik door het boek, dat ik mijzelf cadeau gaf: “Na ons de zondvloed”, van fotograaf Kadir van Lohuizen.

Het is een magnifiek inspirerend fotoboek, dat ik, na het zien van de documentaire, waarin hij met zijn foto,s verslag doet van de staat van de wereld, zoals die er aan toe is op het ogenblik dat Kadir er zijn camera op richtte, niet meer kan wegleggen.

Ik keek naar de smeltende gletschers, de ondergelopen dorpen, de voortdurend stijgende zee…de verwoede pogingen van mensen om het wassende water te keren, tegen te houden. En dan met wat schamele bezittingen wanhopig te vluchten naar hoger gelegen grond. Ik keek en keek en voelde me beteuterd. Ik zag ook de onthutste leiders van de partijen die zwaar verlies hadden geleden….En ik deed nog iets. Ik telde de keren, dat ik in het verkiezingbargoens de woorden “klimaat” en “Europa”had gehoord. Die twee woorden spoelden bijna net zo hard weg als de gezwollen taal van de lijsttrekkers. Wat te doen?

Ik dacht aan de woorden van de vriend van Wim Sonneveld. Die zei: “Als je het niet meer weet, wanneer je wanhopig en verdrietig bent, dan moet je iets kleins gaan doen. Iets op het eerste gezicht onnozels, zoals zilverpoetsen. Stop daar even al je energie in. En tegen de tijd, dat het zilver weer glanst en sprankelt, ben jij weer in staat positief mee te doen”.

Met deze goeie raad in gedachten, borg ik de electrische deken op en legde weer de schapenwollen sokken onder mijn kussen. Die deken kreeg ik cadeau van een liefhebbende vriendin, die wist dat ik het ,s nachts koud had. Het hielp. Tot ik wakker werd als een stoofpeer. Dus nu slaap ik weer met schapenwollen sokken. Nooit meer koude voeten! Kleine bijdrage aan de klimaat transitie. Mijn heerlijke oude en gedeukte Saabje ging naar mijn oudste zoon, die hem fantastisch heeft laten spuiten! En nu rijd ik tot volle tevredenheid met de busjes van het aanvullend openbaar vervoer. Net als de ongelofelijke ANWB, die tweenenzestigjaar dag en nacht voor mij jaar klaarstond. Twee van de beste Openbare clubs van ons land.

Ik scheid weer met animo het plastic van de rest, denkend aan de man die zich vol ijver bezig houdt met de verwijdering van al dat zwervende plastic uit zee en rivier. Langzaam maar du zeker verander ik weer in de ouwe padvindster die ik ooit was.
Wij dubdubdubdub!