Redactie AD
Titel: Teder.
In een dreigende boodschap op de televisie, die er uit zie als een commercial, worden wij geregeld gewaarschuwd voor een toekomst.die geteisterd zal worden door dementie. Ook de daarbij genoemde cijfers zijn huiveringwekkend, alsof dementie onontkoombaar is.
Nu is het ook zo, dat er nog steeds geen afdoend medicijn tegen deze ziekte is gevonden.En wanneer je dan oud wordt, is er een periode dat je je bij iedere sleutel die je kwijt raakt, iedere bril, die na een grondige zoektocht gewoon in je bed blijkt te liggen je jezelfafvraagt of jouw uur U is aangebroken.
Nu heb ik zojuist een bijzonder teder verslag gelezen, geschreven door Corrie Verkerk onder de titel “Dag Mam”.
Zij heeft zonder bedenkingen besloten haar moeder op haar tocht door het leven te verzorgen en zeg maar te vergezellen op haar weg naar het einde…, Schrijfster Corrie Verkerk heeft over dit samenleven een dagelijks verslag geschreven met de titel “Dag Mam”. Een confronterend verslag, waarop Corrie Verkerk vertelt hoe ze probeert met haar moeder zoveel mogelijk het bekende dagelijks leven vol te houden. Haar moeders gedachtegang word voor haar steeds schimmiger, de onverlichte plekken op haar levenspad veelvuldiger. Maar Corrie biedt haar moeder steeds weer houvast, de innige band blijft nog intact…het is bewonderingswaardig hoe de dochter met af en toe een noodzakelijie kleine ont snapping naar haar eigen leven dit volhoudt. Maar dit intense samenlevenvan moeder en dochter is heel hecht, waardoor haar moedertje bij haar dochter toch steeds weer houvast vindt.
Dat gezamenlijk pad zit overigens vol onverwachte hobbels en valpartijen De dochter doet onverdroten haar liefdevolle plicht, de goeie ogenblikken koesterend en de humor van al die verbale misverstanden van haar moeder luchtig wegwuivend. Door de afstand gedecreteerd door corona kunnen moeder en dochter niet kussen en knuffelen, dat ervaart Corrie s en ook haar moeder als náár!
Alle twee is er een grote behoefte, aan fysieke koestering en hunkering die door die stomme corona niet gehonoreerd kan worden.En het is heerlijk te lezen dat de twee ondanks alle hindernissen en misvertanden van de geest toch steeds weer wordt genoten van die band met elkaar, die als stabiele factor in haar moeder,s steeds meer dwalende geest overeind blijft.
Dit verslag is ook een mooie gids voor mensen die voor een dementerend familielid of geliefde zorgen. Het is altijd zo geruststellend je te herkennen in de problemen van de ander. Je weet dan, dat je, wat er ook gebeurd, je niet alleen op de wereld bent. Dat biedt troost.