Redactie AD
Titel: Balzac.

“Hoereren met de kunst”, zo sprak de schrijver Balzac,”leidt tot niets”

Die woorden van Balzac gonsden door mijn kop, wanneer een reclamebureau mij vroeg voor een reclamespotje. Ik hanteerde bij deze verzoeken altijd mijn eigen kwaliteits-en-integriteitscriteria: Nooit reclame maken voor de volkstelling en ook nooit voor rookwaar Deze eisen aan mijzelf maakte dat men mij hooguit vroeg voor reclame voor wasmiddelen of zoutjes. Met vijf kinderen moest er dagelijks worden gewassen en tegen zoutjes had ik ook niks.Zo liet ik mij ten bate van een televisiecommercial voor een schoonmaakmiddel, samen met een collega met wie ik wel meer samenwerkte, in het begin van de jaren zeventig naar Londen vliegen, waar de studio,s erg goed waren. Het honorarium was prachtig voor een moeder met vijf opgroeiende kinderen, en dan ook nog een nachtje hotel in Londen….opgewekt begaf ik maar het vliegveld. In Londen gearriveerd werd ik opgehaald door een heer ineen indrukwekkende voiture, ik geloof dat het een Lamborgini was, waarin je half liggend werd vervoerd. We gingen eerst naar een studio, waar we werden geschminkt.

De studio was, behalve mijn collega en ik, die samen het werk moesten klaren, gevuld met een aantal werkloze acteurs, die door de engelse vakbond niet werden geacht ook maar een stoel te verschuiven. Vervolgens werden wij naar een Londense buitenwijk gebracht, waar mijn collega vanaf het balkon van een huis dat vuile tafeltje op mijn hoofd moest gooien

Dat. weigerde zij. Er ontstond een discussie (waarbij noch Balzac, noch de vakbond een stem kregen) tussen haar en de regisseur, er werd besloten tot een compromis…waarvan de uitkomst was , dat zij dat vuile tafeltje NAAST mij mocht gooien Daarna verliep alles voorspoedig.

Na afloop werden wij complimenteerd met onze vakbekwaamheid en reden we weer terug naar de Londense studio, waar we werden afgeschminkt en uitgenodigd voor een diner met de regisseur en de producent.

De tocht naar het restaurant werd volbracht in de Masserati van de regisseur, de tocht naar het hotel ook. De heren begeleidden ons, na het met champagne ov ergoten diner charmant naar de lift voor de zesde verdieping (Ik geloof, dat het immens grote en dure hotel toen al van Trump was…). Wij probeerden afscheid te nemen van onze opdrachtgevers, maar die stapten voortvarend met ons mee de lift in…. en op de zesde verdiepig ook weer uit….Verbijsterd keken mijn collega elkaar aan, want ze maakten aanstalten ons naar bed te begeleiden. “Hoho!”, riep mijn collega. “Wij gaan nu slapen!”

“Maar…”, riep de regisseur verbaasd, “wij slapen altijd bij onze modellen!”.

“Maar wij zijn geen modellen. Wij zijn ACTRICES!:, zei mijn collega gedecideerd en sloeg met een klap de deur voor de neus van de heren dicht!”

De straf kwam de volgende ochtend, Geen sportwagens voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Gewoon met de ondergro ndse naar Heathrow. “Experience is the best teacher!”, zei mijn collega. En ik dacht zuinigjes aan de woorden van Balzac…