Redactie AD
Titel: Onze Trees.

Ze was mijn eerste buurvrouw toen ik mijn entree maakte in het Hofje. Voor mij was alles totaal nieuw. Enigszins verwilderd door alle nieuwe dingen, bleef ik me voorstellen aan iedereen die ik tegenkwam, twintig bewoonsters, de huismeester, de beheerdster: ik schudde vele handen, sommige handen schudde ik twee keer…. en vroeg me af hoe ik dat allemaal moest onthouden… Ik zou hier tijdelijk intrekken met de bedoeling een boek over Cornelia Occo en haar Hof te schrijven.

Trees was dus mijn buurvrouw ,een open aardige vrouw, die mij wel eens zou inwijden in de in,s en out,s van Cornelia Occo,s Hof van Barmhartigheid. In het begin was ik zenuwachtig, vergat mijn sleutels uit mijn postvak te halen, vergat die sleutels ook nogal eens mee nemen, zodat ik dan ,s nachts op een raam van een de bewoonsters moest bonken of zelfs aanbellen om binnen gelaten te worden… Maar Trees berispte mij liefdevol en zorgde dat die sleutels altijd weer trecht kwamen. Een keer riep ze mij ter verantwoording: ´´Je moet geen plastic tussen de ouwe kranten stoppen!” Zo voedde ze mij op. Om onduidelijke redenen noemde ik haar altijd: ‘ Truus!”

Tot het haar te gortig werd en ze mij bij zich riep. ´”Marjan! Jij noemt mij altijd maar Truus. Maar ik . heet Trees!”

In het begin kon ze met behulp van een rollator nog zelf lopen. Maar dat werd langzaam maar zeker minder en minder, tot ze maar liever op haar kamer bleef. Iedereen was dol op haar, ik mocht graag bij haar langskomen voor een praatje of kopje koffie. Hoewel ze in haar lange leven werd getroffen door allerlei fysieke narigheid, was ze werkelijk altijd goedgemutst, positief en vrolijk. Ze klaagde nooit! Uiterlijk was ze altijd gesoigneerd, mooi haar, beetje make up, prachtig verzorgde handen…. letterlijk om door een ringetje te halen!

Nog niet zo lang geleden maakte ze een gemene val in haar kamer, ze zag bont en blauw. Maar na twee weken zat ze weer als altijd struis en gesoigneerd op de bank!

Haar negentigste verjaardag heeft ze nog gevierd. Daarna ging het steeds een beetje minder met haar. Tot we twee dagen geleden beneden kwamen en de meeste Hofdames al verslagen in de tuin zaten om het droeve nieuws te horen. Een van hen luidde de klok in de tuin, toen onze Trees uit de Hof werd gedragen.

Lieve dierbare Trees, we houden je in ons hart.

Rust in vrede.