Redactie AD
Titel: hemelbed
Ooit, ergens in de jaren zeventig, lag ik in een hemelbed, gedekt met rood zijden lakens. Ik was een koningin, mijn ministerpresident zat naast mij aan mijn zijde, op een stoeltje. Hij rilde. “Heeft U het koud, excellentie?”

“Zéér Majesteit. Ik heb het zéér ko(ik) sloeg haar dekbed open. “Komt U er maa!”

De hierbovenstaande scene speelde zich af tijdens een opname met studenten van de filmacademie, maar dat middagje in het hemelbed in Museum Van Loon maakte in mij de wens wakker eens in dat intieme bijzondere museuLoon aan de Keizersgracht in Amsterdam op mijn gemak de boel bekijken. Toen ik hoorde, dat de musea per 1 juni weer opengingen, was ik er als dekippen bij en reserveerde een plek.

Gijs Schunselaar, directeur van Museum Van Loon leidde mij rond. “Door de gedwongen sluiting waren we in staat alles grondig schoon te maken, met onze Annette, die namens de Stichting Behoud en Beheede leiding had van deze operatie is alles weer spic and span in orde gemaakt.

Er wordt nu voor mij een machtige kast geopend, waarin een collectie Loosdrechts porselein staat uitgestald. Daar is op de wereld maar weinig van, het was een ondernemingLoosdrechtse dominee Mol, die het als werkgelegenheidsproject voor werkeloze Loosdrechtenaren had bedoeld.

En nu staan we dan voor het Rode Hemelbed, dat in mijn herinnering een plek heeft gekregen.

Gijs Schunselaar: “Hier, in de hoek van deze kamer is een smalle deur, die toegang geeft tot een kleine gang, die naar eenkamertje leidt!”

De deur wordt geopend, ik had graag eens even door die gang gelopen, maar de toegang is versperd door een soort raamwerk…Mijn fantasie slaat in dit huis op hol…Gelukkig is er een smakelijk boek verschenen, waarin de tafelcultuur van de familie Van Loon door de eeuwen heen wordt uitgelicht: “Dineren aan de gracht”, met daarin een aantal recepten die door Janny van der Heijden zijn geselecteerd en bewerkt uit de twee kookschriftjes vankokkin Leida.

Het koetshuis achter in de magnifieke tuin, die tijdens museumbezoek ook bezichtigd kan worden, is voorzien van twee nep-glazen raampjes, waardoor een gluurder geen gelegenheid krijgt alles wat er in de tuin gebeurt nauwkeurig waar te nemen…

Het personeel at beneden en de keuken lag zo ver mogelijk van de eetkamer, zodat er geen luchtjes konden ontsnappen. Maar door die ligging moest het personeel wel kilometers maken om te serveren.

Behalve dan mijn onvergetelijk Rood Hemelbed met het geheime gangetje naar het geheime kleine kamertje, vind je in het museum alle prikkelende verhalen over de familie Van Loon die hier tot op de dag van vandaag nog steedsboven het museum woont.!