Redactie AD
Titel: RUTH.
Na de bevrijding was Amersfoort een tijd lang een vrolijke stad. De euforie van een nieuwe toekomst, het opduiken van ondergedoken vrienden….Het Regiment de La Chaudiere, de Frans-Canadezen, die Amersfoort hadden helpen bevrijden… gaven een vuurwerk aan de stad…zo prachtig mooi…zoiets had ik nog nooit gezien en alle toekomstige vuurwerken vielen hierbij nu al in het niet! De muziek kwam ook weer boven, overal werden concerten en uitvoeringen gegeven. Er werd ook gedanst, ook bij feesten op straat…
Langzaam daalde het gewone leven weer in , scholen gingen weer open. Maar mijn uitgeputte broodmagere moedertje werd ziek, er werd kankergeconstateerd, er moest een borst worden geamputeerd. Haar “commensalen”, zoals mijn moeder grinnekend haar pensiongasten placht te noemen, waren er niet meer. Zij werd opgenomen in ziekenhuis “De Lichtenberg” het ziekenhuis dat bovenaan de Amerfoortse Berg lag. Er was niemand, die voor mijn broer en mij zorgde, Ik was nog geen veertien, mijn broer bijna 12. Ik kookte altijd macaroni, dat was makkelijk.
Op een avond ik op bezoek in het ziekenhuis. Ik vond de lange tocht langs de bosjes op de B.W.laan best engi. Het was al donker toen ik thuis kwam Ik liep door de poort langs ons huis achterom naar de keuken. Daar hoorde ik praten….Had mijn broer bezoek?.Toen ik de deur opendeed, kwam een vrouw op mij af. Ze omhelsde mij! Kuste mij op allebei mijn wangen
“Mam”, riep mijn broertje, “kijk eens wie daar is.!”
Ik keek. Allemachtig! Ruth Zielenziger! de dochter van de Poolse pianoleraar……Maar die was toch dood? Vermoord in In Auschwitz?”
Ruth vertelde haar verhaal. Toen ze met haar vader en moeder en haar man aanwam i.n Áuschwitz werd zij uit de rij gehaald door dokter Mengele. Haar familie moest dóórlopen: “ik heb ze nooit meer gezien. Ik moest mee naar barak nummer 10, de barak waar Mengele experimenten deed op jonge vrouwen. “Het liefste had hij tweelingen, ik was maar alleen. Maar toch…dat was dus de hel…….”
Ruth,s stem haperde….ze kon niet verder… Mijn broer gaf haar een glaasje water. Toen vertelde ze verder.”ik ben gevlucht. De Russen kwamen… Chaos, er was chaos Ik liep en liep….toen viel ik…ik werd wakker in een schoon bed,…”
Met horten en stoten kwam Ruth,s verhaal er uit. Amerikaanse soldaten hadden haar bewusteloos langs de weg gevonden en meegenomen naar het Amerikaanse Militaire Hospitaal in Neuiilly. Toen ze beter was wilde ze terug. Naar Nederland. Waar niemand meer was. Naar mijn moeder, die ze nog kende via haar ouders.
“Je kan bij ons blijven!. Als mijn moeder uit het ziekenhuis komt, kan je haar helpen. We hebben een kamer voor je en een bed. Blijf bij ons. Ruth! Blijf bij ons!”
Ze bleef. Ook toen mijn moeder weer thuis kwam. Ze zorgde voor ons. En langzaam kwamen de vreselijke verhalen over het experimentenblok. Over Mengele. Over haar kindje, dat al in het begin in Westerbork was gestorven aan difterie .En pas na jaren is Ruth naar Amerika getrokken, waar nog familie bleek te wonen.