Redactie AD
Titel: Mondo.

Aangename verrassing bij het kijken naar de zevende aflevering van het nieuwe Vpro cultuurprogramma Mondo wat nog een beetje zoekt naar de ideale vorm.

Deze aflevering was het programma een goed gevulde en relevante koek over ons Indisch verleden, en geloof me, er zaten echte deskundigen over dat Indisch verleden aan tafel.

Zo leerden we, dat we wanneer we over deze tijd spreken geen nostalgisch “Tempo Doeloe” meer moeten zeggen. Dat was vooral vroeger. Het ging nu over de onbetamelijke en hoogste pijnlijke zaken die er in de loop der jaren zijn gepasseerd. Het woord excuus zou al lang gezegd moeten zijn, maar : “Sorry seems the hardest word to say, nietwaar?”

Schrijfster en documentairemaakster Marion Bloem vertelde een heel genuanceerd verhaal over haar nieuwe boek “Indo”. Zij debutëerde indertijd met “Geen gewoon Indisch meisje” en maakte een documetaire die zeven weken in de bioscoop , werd gedraaid en stond maandenlang op de toptien van bioscoopfilms.

Thom Hofman, acteur die zich tegenwoordig manifesteert als fotograaf, heeft een confronterend en indrukwekkend fotoboek gemaakt, waarin hij de ellende en wreedheden van de politionele actie van twee kanten inzichtelijk heeft gemaakt. Deze twee kunstenaars werden geflankeerd door de ervaringsdeskundige schrijvers Adriaan van Dis en Kester Freriks , die zich manifesteerden als wijze en betrokken confraters. Het was een heerlijke uitzending, zeker in dit Multatuli jaar. En nu hopen wij dat het bezoek van onze Koning goed zal doen aan de nog steeds voortdurende pijn van de veronachtzaming van oud leed.

En voor ´sorry´zeggen is het nooit te laat!

N.B. Mea culpa, over de foute naam van de pianist van vroeger. De column ging over de fantastische prestatie van Olga (en Duco), die al twintig jaar non stop ons welzijn behartigen. Chapeau!

En over de pianisten een andere keer