Redactie AD
Titel:Pavlov.

Ik ben als de hond van Pavlov. Niemand heeft mij afgericht, alleen eigenbelang is hier in het spel. Ik heb dat gedrag ontwikkeld in de jaren dat ochtendgymnastiek uitsluitend op de radio werd gegeven. Ene Ab Gouwitz speelde piano, wie de oefeningen afriep ben ik vergeten, maar het pianodeuntje dat de oefeningen begeleidde vergeet ik nooit meer. Flauwe moppen werden verteld, zoals: “Ik luïster nu al drie weken, maar ik ben nog geen gram afgevallen!!” gooien,

Maar vanaf het ogenblik dat de televisie een programma maakte dat “Nederland In Beweging” heette, was ik van de partij. Door mijn werk op het toneel was ik wel gewend aan de warming up vóór de repetitie, en aan danslessen van verschillende kwaliteit. Zo heb ik dus mijzelf gedresseerd om zodra de herkenningsmelodie van Nederland in Beweging klinkt mijn benen automatisch over de rand van mijn zalig warme slaaphol te slingeren en met mijn“´grote blote voeten op het kouwe zeil” (Peter Koelewijn) te doen wat Olga en Duco van mij verwachten. Hun vriendelijke warme en toch zo strenge blikken stralen door de beeldbuis héén, Ik mág ze niet teleurstellen. Bovendien, als ik niet doe wat ze zeggen, krijg ik een hangbuik, en walen onder mijn ogen.

Vooral Olga is heel goed om animerende kreten te slaken als: “Héééérlijk hé?” en ”wat een Genot om je lijf zo intëns te voelen!!!!”.En toch, ik doe wat ze vragen, anders word ik gestraft!

Twee jaar geleden speelde ik een klein theaterprogramma met de suggestieve titel “Nooit te oud!”. Ik vroeg de zaal mee te doen met de oefening: “Ga zitten. Sta nu op. Ga dan weer bijna zitten en spring dan weer op!”. Soms viel er iemand bij op de grond, dat mocht de pret ook niet drukken Gewillig deed het publiek wat ik ze vroeg. Als goed gedresseerde vlooien wipten ze heen en weer, de pret was groot.´Dat gaf mij veel inzicht in het fenomeen kadaverdiscipline. Als mensen het zo leuk vinden om te doen wat je ze vraagt….dat geeft toch te denken.
. En het is waar watzet: wanneer je de discipline opbrengt een kwartiertje hun vriendelijke bevelen op te volgen, krijg je minder . en wallen onder je ogen. En als je appels moet plukken, kan je er zo maar makkelijk bij. IK doe al twintig jaar met ze mee,ik strik mijn eigen veters en raap geheel zelfstandig alles op wat ik laat vallen. Dierbare mensenvrienden, ik wens jullie nog jaren rek- en rekplezie en hoop daarnog met mijn hondje Pavov van te genieten!

Poezier van te hebben.