Redactie AD
Titel : tournee.
We waren de laatste twee dagen op tournee. We zijn met z,n tweeën, Jelke Smit en mijn persoon. Jelke is ons orkest, ze speelt prachtig piano, zingt en begeleidt zichzelf ook op de gitaar,
Eerst naar Naarden, waar we zondagmiddag ons programma “Geniet er van!” lieten horen in het mooie kleine theater “The Mess”. Liesbeth rijdt ons in haar betrouwbare kleine Mini. Liesbeth is ons sterk vangnet, behalve een goeie chauffeur doet ze gedurende en vóór onze voorstelling alles wat niemand doet. Ze zorgt voor wat we nodig hebben, vooral verse kannen koud water om gedurende het werk geregeld de kikkers in de keel, de schorre kraak, de opkomende hoestbui tijdig weg te spoelen. Ze vult glazen, die ze vervolgens op strategische plekken neerzet, zodat de voorstelling nooit dróóg loopt. Collega Jelke is ook de geluidsvrouw.e.d ”Mag de zaal open?”Ja, de zaal mag open! Het schip van deze s voorstelling gaat scheep. We varen. We zijn in vorm. We doen ons werk. Tot het meezingen van de zaal aan het eind, het applaus klinkt vrolijk. We zijn klaar..
“Karsten!”, roept JELKE onze technicus op het balkon toe. “Klinkt leuk, maar ik heet René!”, antwoordt onze steunpilaar van boven terug. Onverstoorbaar praat Jelke verder, nu tegen René: “Marjan begint aan de piano, in het donker!”.
En morgenochtend gaan we naar Enschede, naar “Concordia”. Cornald Maas noemde dit een van de mooiste kleine theaters van ons land, een zogenaamde “bonboniere”. Er komt ook hier een aardige mevrouw ons koffie brengen en vegetarische broodjes. Jawel, het roer moet om, we zijn bezig van carnivoren in wortelknagers te veranderen en werkelijk iedereen doet mee!! Ook in Enschede!
“Als jullie klaar zijn, doe ik de deur open!”, klinkt het. Het is zover, de deur zwaait open, het publiek komt binnen. Het licht gaat aan. Ik pingel op de piano, Jelke komt naast me zitten, we beginnen.
Volgend week Zondag naar Weesp. Nóg één voorstelling, de laatste van dit seizoen. En dan op naar het volgende jaar. We hebben al een naam voor het nieuwe programma: “Op naar de toekomst!” Maar Jelke en ik hebben ook een geheime kreet, die we elkaar iedere keer toeroepen: “Op naar Carré!”
“Jullie hebben wel lef!”, zegt René. Ja. Lef. Dat hebben we.