Redactie AD
Titel: Americain
Op weg naar het Nieuwelamar Theater om kaartjes voor de David Bowie musical “Lazarus” te scoren, bleek de kassa gesloten. “Tot 5 September”, bleek ook nog. Daar stond ik dan op het Leidseplein, met een inmiddels rammelende maag, die zichzelf na het regelen van de kaartjes, een lekker broodje had beloofd. Teleurgesteld liep ik terug naar het Leidseplein. Om de hoek ligt Americain, waar ik in de jaren vijftig zojuist gearriveerd op de Amsterdamse Toneelschool, gelukkig gemaakt met een beurs om de opleiding te volgen, mij geregeld ophield. Americain…dat was in die jaren de plek waar ik met studiegenoten ,s avonds geregeld uren op één kopje koffie zat, wachtend op de tijd dat de Stadsschouwburg uitging en je een goeie kans had, dat acteurs na de voorstelling kwamen uitblazen in het grote Café. Ook werden er geregeld namen omgeroepen, mensen voor wie er telefoon was! Schrijver Harry Mulisch zijn naam was een van de meest gehoorde die door het grote Café schalde. Daar werden vette grappen over gemaakt, waardoor zijn personage als Herbert Pit ook terecht kwam in “De Stunt”, de musical van Guus Vleugel. Dat was allemaal verleden tijd.
Het was jaren geleden, dat ik bij Americain was geweest Gelukkig was er een groot terras, waar ik mij nu bij het laatste vrije tafeltje neerliet om bij te komen van de hete en vergeefse rit in lijn 7. Het terras zat vol met een jong publiek. Ervoor spetterde het water van de fontein en zorgde voor een beetje verkoeling. Ik dacht, wachtend op de bestelling, aan alles wat ik hier had beleefd. Hier had ik het gesprek met Martin Ros over het contract met de Arbeiders Pers in de jaren tachtig. En alle andere gesprekken door de jaren heen die meestel leidden tot mooi werk…. En bij feestelijke gebeurtenissen…die werden die werden ook nog wel eens op deze plek gevierd….
Hier had ik eigenlijk altijd afspraken, die vrolijk en veelbelovend waren. Wat raar eigenlijk, dat ik hier nooit meer kwam….Ik bestelde een heel lekkere broodje zalm en mijn lievelingskoffie; espresso macciato, een mini cappuccino. Jammer dat de actie van het ophalen van de kaartjes was mislukt. Maar het herontdekken van deze plek, waar ik alleen maar vrolijke herinneringen aan heb, maakte veel goed. Ik dacht ook aan het boek van Thomas “Publieke Zaken” dat de tijd beschrijft waarin Amsterdam zich een mondain allure ging aanmeten. En naar ik meen ook het bouwen van het Americain hotel wordt beschreven.
Ik kijk naar de mensen op het volle terras. Ruik ik hier een revival?