Redactie AD
Titel: John.

De eerste zomeravondgast bracht mij terug naar de tijd, dat ik Vrouwenvleugel schreef.
Een heerlijke tijd, in totaal schreef ik in drie jaar zesenzestig delen van een serie, waar vrouwen van elke kleur en leeftijd misdaden bedreven, gepakt werden, en afgestraft voor meerdere jaren “achter de deur” verdwenen. Ik vrat mijn verbeelding ongans vol aan het lezen van de bajes boeken, ik spelde de kranten op moord en doodslag, bedreven door dames, vrouwen en meisjes. Geen zee ging mij te hoog wat betreft de fantasie die de dames toonden bij het beramen van hun gruwelijke daden. Ik leefde letterlijk drie jaar lang van de misdaad. De sterk gespeelde Teun, deze Teun, de eerste lesbische hoofdrol die drie jaar lang een rol van belang speelde in de serie, was een voorbeeld van een dappere meid die de pimp van haar geliefde overhoop had gereden. En niet alleen héén, maar ook terug over de rotvent die haar geliefde uitbuitte…De actrice Bea Meulman, die de rol fantastisch speelde, is helaas niet mee onder ons…Maar er is een DVD gemaakt van de serie, , die nog steeds wordt gekocht en mee naar de camping gaat…..
In de jaren, dat ik iedere week een aflevering schreef, sprak ik met een oude Amsterdamse commissaris van Politie, die mij geregeld voedde met misdaadverhalen. Zo was er een vrouw, die haar man wilde laten omleggen door een huurmoordenaar. Voor dertigduizend gulden zou hij de klus klaren. De vrouw, zou het geld onder het fornuis klaarleggen. Alles was goed doorgesproken. Het zou gebeuren op een Maandagavond.
Het was een stormachtige avond. De man en de vrouw gingen bijtijds naar bed. De man sliep vlug in, hij snurkte mooi regelmatig, niets vermoedend van wat hem boven zijn hoofd hing.
De vrouw lag wakker, luisterend naar de voetstappen van de moordenaar. Pas nadat de klok twaalf had geslagen, hoorde ze de trap kraken. Daar was hij! Ze hield haar adem in, haar hart bonkte tegen haar ribben. De snurkende man naast haar draaide zich, bromde iets onverstaanbaars. Ineens schrok de vrouw zich een hoedje. Ze was iets vergeten. Ze had verzuimd de moordenaar te vertellen aan welke kant van het bed zij lag!
Klappertandend lag zij naast haar luid snurkende echtgenoot. De stappen van de moordenaar kwamen dichterbij…. Ze hoorde hem rommelen rond het fornuis, waaronder het geld lag …Ze hield het niet meer uit…ze gilde, nee ze krijste van doodsangst…De moordenaar schrok zich eveneens dood en zette het op een lopen!!!
Dit is een moordverhaal met een happy end. Het scheelde een haar, maar er vielen geen dooien. De moordenaar ging waarschijnlijk met vakantie van het geld, dat hij net op tijd had weten in te pikken. En de vrouw schaamde zich zo diep, dat ze van schrik haar leven beterde en weer de leuke vrouw werd die ze ooit was, vóór zij haar man wilde vermoorden.
Dit happy end verzin ik nu ter plekke. Want de commissaris wist ook niet hoe dit verhaal afliep….Maar ik denk nog wel eens met plezier terug aan de jaren, dat ik iedere week weer een cliffhanger moest bedenken. In mijn geval loonde misdaad wel. Al was het alleen maar door het aantal kijkers dat de serie volgde….