Redactie AD
Titel: St NAZAIRE;
“We nemen je mee. We gaan tien dagen weg, we zeggen niet waarheen en dat is dan jeverjaardagscadeau!”
Ze weten precies hoe ze mij opgewonden krijgen. “Ze” zijn mijn een na jongste zoon en mijn oudste kleindochter, twee van mijn hartelappen, die geweldig goed zijn in het verzinnen van
verrassingen, die bij mij grote onrust veroorzaken.
De rest van de familie schijnt op de hoogte te zijn van het plan, maar ondanks strategischvissen bonk ik op gesloten deuren. Tot iemand zich verspreekt. “Frankrijk…”, hoor ik ze
mompelen.Ha! Dat is een indicatie in welke richting ik het moet zoeken! Misschien gaan we wel naarBretagne.
Jawel. Daar gaan we heen! .
Ik ben vijf jaar niet met vakantie geweest;. Wel vijf keer verhuisd. Ook leuk, maar vakantie…uren dom voor je uitkijken naar de zee, of naar een passerende meeuw.
En Bretagne…waar ik de gelukkigste zeventien vakanties van mijn leven doorbracht meteen man, kinderen en kleinkinderen. Kamperen, huisjes huren, oude hotels zoeken, dan in
dat ene hotel Maurice Chevalier uit het raam zien hangen en een andere keer DonaldSutherland met een hoogzwangere vriendin op het terras zien zitten.
Nu wonen we een dikke week in een Air B&B huis in St. Nazaire, helemaal milieuneutraalgebouwd. Je gaat in het bad, op voorwaarde dat je het daarna met een emmer leeg schept
om de plee door te spoelen! Het wordt in het dagelijks leven bewoond door een echtpaarmet twee kleine meisjes Tess en Sybille:Ik slaap in de kamer van Sybille waardoor ik zie;
wat ze leest en wat haar bezig houdt. In dit huis wordt zorgvuldig omgegaan met spullen endingen, het vervult je met respect, waardoor je zelf ook zorgvuldig omgaat met dit bijzondere
huis.
Overdag maken we tripjes door ons Bretons verleden. En onderzoeken onze nieuwestandplaats: St: Nazaire. Vroeger reden we er alleen maar doorheen, een in de oorlog
kapot gebombardeerde en platgeschoten stad. Somber; vol regen en verlaten Quai,s., zoals in de even sombere film van Marquerite Duras. En nu; de stad heeft nieuw elan. Relaxed en
ontspannen, nog niet toeristisch, maar er valt veel te zien: De kapotte huizen zijn prachtig gerestaureerd en op de boulevard wordt op zondagmiddag druk gewandeld door de lokale bevolking. Er wordt gedanst op het pleintje bij de haven.Er is overigens geen Nederlands; Engels of Duits nummerbord te bekennen. Precies een
Nederlands echtpaar kwam ons vriendelijk groeten en we verbaasden ons gezamenlijkover het totale gebrek aan buitenlandse nummerborden…
We rijden ook naar de haven van St. Nazaire om te kijken naar de resten van de enorme bunker, waar de Duitsers hun onderzeeboten bouwden. Tot 1942 waren de Duitsers de
baas op zee, toen kantelden de kansen. Er zijn daar verschrikkelijke dingen gebeurd; waarbij de Duitsers zware verliezen leden:
We bezochten ook nog de zoutpannen in het achterland van St. Nazaire, die door harde actie van de bevolking ,maar op het nippertje zijn gered van vernietiging door de bouwplannen`van projectontwikkelaars. Nu zijn ze voor altijd gekwalificeerd als cultureel erfgoed. Waardoor ook werkgelegenheid voor een grote groep mensen is gegarandeerd!