Redactie AD

Het was lang geleden dat ik mijn gehoor blootstelde aan de rotherrie die tijdens popconcerten uit de speakers kwam. Sterker nog, wat was er in die jonge jaren heerlijker dan dat je nieren voelbaar mee denderden op het stotende ritme van een echte rock and rollband.
Een concert van een band die zo,n stuk verrukkelijk jeugdsentiment voor mij weer eens tot leven zou roepen, zat niet in mijn verwachtingspatroon. Maar het lot speelde mij in de kaart.Er was een jonge man, die op de vraag wat hij nu in zijn weekje Amsterdam voor soort muziek zou willen horen, onbekommerd riep: “Rock en roll”. Ik vroeg een van mijn muziekzoons wat er op de bewuste avond, waarop ik mijn jonge vriend mocht entertainen zoal in het rockcircuit gaande was en zie: we boften. Die Woensdagavond zou Low Cut Connie zijn eerste concert in Nederland geven, zodat ik haastig twee kaartjes bestelde bij Paradiso, onze nationale poptempel, en en passant op facebook ook nog even een vurige oproep deed om dit concert te bezoeken!
Als argument om dit concert niet te missen haalde ik de enthousiaste loftoeterij die Bruce Springsteen en Elton John deze jonge helden toezwaaiden er bij. Zo begaven mijn jonge gast en ik ons die woensdagavond naar Paradiso, ik nieuwsgierig of de herinnering aan bands als ACDC, THE CLASH, en meer van dat soort heftige rock mij nu nog veel plezier zou bezorgen.
Nou, het was top. Mijn nieren dreunden, vanaf de eerste noten zoals in vroeger tijden weer mee op de dampende stampende muziek. Mijn bejaarde benen voegden zich moeiteloos in het swingend ritme en ik stond “sur place” weer net als lang geleden mee te hoppen .Ook mijn jonge gast stond voorzichtig wippend op de maat zich steeds duidelijker over te geven aan de oermuziek…
Adam Weiner zong de longen uit z,n lijf, terwijl hij af en toe, net als Jerry Lee Lewis,(ook lang geleden)de piano alle eer aandeed! Ik vroeg me af of dit nu een revival van oude tijden was? Jeugdsentiment misschien?…
Welnee! Rock and roll is niet dood te krijgen, is nog steeds springlevend! Is ook nog steeds in staat een gehoor in opwinding te brengen. “One more time!”speelde de band, Adam Weiner ramde staand op één been zijn piano en iedereen was gelukkig.
Als een blij kind lieten we een LP (jaja, een gewone ouderwetse grote langspeelplaat!)signeren, en we wensten de heren en blonde Aigail alle succes van de wereld, terwijl ze de instrumenten inpakten voor vertrek naar Woerden, waar de volgende dag hun prille Europese zegetocht verder zou gaan

Connie