Redactie AD
Titel: Maai-ke.

Aan de rand van het grasveld steek ik mijn blote benen in de magere ochtendzon, terwijl ik de brave groene computer, die wij Maai-ke noemen en die geheel op eigen kracht het gras voor haar rekening neemt, van uit mijn ooghoeken in de gaten houd.
Op mijn schoot ligt het nieuwe boek van Ian McEwan “Machines like me”. Er zijn jaren geweest, dat ik in de boekwinkel eerst het einde van het nieuwe boek las. Pas wanneer dat einde mij beviel, ging ik tot aanschaf over. Die rare gewoonte is gelukkig verdwenen. Nu prijs ik mij gelukkig, dat de verse vertaling van dit boek ook op mijn schoot ligt. De doorgewinterde McEwan vertaler Rien Verhoef heeft het mij zojuist persoonlijk gebracht. Hij kent mijn nieuwsgierigheid wanneer er weer “een nieuwe McEwan aankomt”. En dan spoor ik hem aan een klein beetje te vertellen waar dat boek over gaat.
Op de omslag van de Engelse versie staat het portret van een beeldschone jonge man, té beeldschoon, plastic, maar toch wel bloedmooi. Aan de achterkant van het boek staat het portret van een blonde vrouw…De Nederlandse omslag is rood-bruin, er staan geen mensen afgebeeld.. Nu ga ik toch even kijken naar het laatste hoofdstuk. Gewoon, even zien wat Rien Verhoef daarvan heeft gemaakt…
“Ik ging naast Adam staan en legde mijn hand op zijn revers, boven het stilstaande hart..”Mooie stof,” was mijn overbodige gedachte. Ik boog me over de tafel en keek in de blinde troebelgroene ogen. Soms weet het lichaam eerder dan de geest wat het moet doen. Nadat ik even had geaarzeld, boog ik mijn gezicht over het zijne en kust zijn zachte, o zo menselijke lippen…”
“Een buitengewoon bevredigend eind”, dacht ik. Het liefst zou ik hier en nu, aan de rand van dit gladgemaaide grasveld, waarop Maai-ke haar werk deed, gaan lezen.
Ik klapte het boek met de Nederlandse titel “Machines zoals ik”, dicht. Vanavond, als iedereen sliep, zou ik gaan lezen. En af en toe mijn hoofd heffen en naar de foto kijken op de Engelse omslag.
Op dit ogenblik maakte Maai-ke de maai-robot een vreemd geluid. Het klonk of iemand haar de robotkeel dichtkneep. Het klonk als pijn…Terwijl Maai-ke stopte omdat haar accu leeg was…of zoiets. Of was er toch meer….tussen hemel en aarde…tussen mens en robot…
Er valt nog veel te onderzoeken…