Redactie AD
Titel: belofte

Na een dag van angstig bibberen na de berichten over de schietpartij in Utrecht probeerden wij weer een beetje te ankeren in ons dagelijks leven. Wij eindigden de dag bij “DeWereld Draait Door”, waar we probeerden alles wat de deskundige Beatrijs ons vertelde over de achtergronden en eventuele motieven van de man, die onze wereld had doen schudden, te verwerken.
Vervolgens kwam Jan Siebelink, weer in topconditie na zijn herseninfarct, schrijver van het Boekenweekgeschenk “Jas van Belofte” , om voor ons zijn eventuele hiernamaals te visualiseren: “Terwijl ik naar het geribbelde plafond van de ziekenauto die mij naar het ziekenhuis bracht lag te kijken, dacht ik aan mijn vader, die naast Gods troon op mij zou wachten”.
En: “Ik kan me nu niet voorstellen dat ik niet meer hier aan tafel zou zitten, dat ik niet meer met jou kan praten, dat ik niet meer kan ruiken en proeven. Ik heb zojuist nog een Reine Claudeboompje geplant en wat bessenstruiken, waar ik nog lang het fruit van hoop te kunnen genieten. Wanneer ik ,s ochtends naast mijn bed sta, voel ik mij ondanks mijn beroerte fit en gezond. Alles doet het nog”.
“Doodgaan is het laatste wat ik doe” , citeerde zanger Harrie Jekkers zichzelf en meteen daar achteraan meldde hij de tekst die hij graag op zijn grafsteen zou zien: “Ik ben er geweest!”, waarmee hij weer een glimlach uit ons wrong. Siebelink,s bespiegelingen over het hiernamaals kregen een hilarisch eind. En voerden mij bijna vanzelfsprekend naar mijn eigen gedachten over leven en dood.
Lang geleden fietste ik samen met mijn jongste zoon, toen vijf jaar, en de trotse bezitter van zijn eerste fiets! Op een stralende voorjaarsdag reden wij samen langs de smalle paden in de “Weerribben”. Het was zo,n dag, waarop “je borst zwol”, om het maar eens dichterlijk te zeggen. Mijn kleine zoon fietste nu voorop , draaide zich naar mij om en riep uit zijn kleine volle borst: “God is overal!”
Hoorde ik daar de echo van Spinoza?