Redactie AD
Titel: traditie
Telkens weer geef ik mij over aan de zachte dwang van de traditie die zorgt dat ik tegen het einde van het jaar voor de kleinkinderen een feestelijke voorstelling zoek, waarmee ze hun fantasie kunnen voeden en hun blik op de wereld een beetje ruimer kunnen bijstellen. Dit jaar viel het niet mee. De remake van Mary Poppins scheen niet aan de hooggestemde verwachtingen te beantwoorden en de rest viel af door allerlei redenen zoals: hiervoor zijn ze te jong en daarvoor zijn ze te oud. Ik raadpleegde mijn goede vrienden Liesl en haar man Peter,van wie ik wist dat zij levenslange fans van “The sound of music”zijn.
“O ja!”, riepen Liesl en Peter in koor toen ik hen belde. “Heb je die nog nooit gezien? In Eye draait de originele authentieke versie op groot beeld. Die is niet te missen. Een iconische film voor werkelijk alle leeftijden! Een absolute must! Hoort bij iedere opvoeding.!” Peter klom in zijn boekenkast en sleepte er allerlei tijdschriften en fotoboeken uit, mét handtekeningen van Robert Wise, de regisseur en natuurlijk ook van July Andrews. Tegen dit enthousiasme was ik niet opgewassen….
Dus…met opgewekte tegenzin bestelde ik dan maar kaartjes voor de jongste twee kleindochters (9 en 12 jaar) hun ouders en mezelf. “Ik neem wel iets te lezen mee…”, mompelde ik zachtjes binnensmonds, gewend mij altijd in te dekken tegen de holle gaten van verveling.
Zo gingen we op weg, de kleindochters mokkend tegen “met oma naar de film”…We lieten ons zakken in de comfortabele zachte stoelen van “Eye”, het filmpaleis aan het Amsterdamse IJ. En vanaf het losbarsten van de overweldigende muzikale ouverture, gemaakt in een tijd, dat er van bezuiniging op het orkest geen sprake was en waarvan ik zo,n aangename rilling langs mijn ruggengraat kreeg, waren wij betoverd. De mopperende kleindochters vielen muisstil, hun ogen hingen aan het doek, en toen de pauze viel, riep de jongste: “Leuke film, oma!” Ook mijn verwende ogen waren verbijsterd. Waarom had ik dit nooit eerder gezien? En ook al die meesterlijke liedjes, die tot op de dag van vandaag door jazzmusici en andere muziekmakers als inspiratie voor hun covers hebben gediend, waardoor ze ook tot ons collectief meezing-geheugen zijn gaan behoren.
De rol die Juli Andrews hier speelt heeft haar tot op de dag van vandaag wereldberoemd gemaakt. Daar is ze in haar latere loopbaan eigenlijk nooit meer overheen gekomen. Hartstikke zuiver, vrolijk, oplossinggericht, energiek, maar nooit truttig of saai. Ze zingt als een vogel, je wilt met haar meezingen.. Ik weet dat er, en niet alleen in Londen, meezing voorstellingen zijn georganiseerd, die altijd volledig uitverkocht zijn.
Het is toch een wonder, dat ik op mijn ouwe dag nog zo gelukkig en geinspireerd word door een film, die zelf de leeftijd van een oude dame heeft bereikt. En die nog steeds door de wereld reist om avond aan avond kinderen en mensen gelukkig te maken….
