Redactie AD
Titel: schokschouderen.
Je bent grootmoeder. Je voelt je een dikke boom vol kennis en verhalen, vooral verhalen die je aan je kleinkinderen wilt vertellen voor je de pijp uitgaat! Je hebt acht kleinkinderen: vier jongens en vier meisjes, in de leeftijd negen en twintig tot negen jaar. Er doen zich nogal eens ogenblikken voor, dat je denkt: “Dat moeten ze horen!” , en “Dit moeten ze lezen!”. Nu weet ik, dat wanneer ik het woord “moeten” gebruik in de aan aankondiging van het een of het ander ze achteruit deinzen en roepen: “Wij moeten niks Oma!”
Ze hebben gelijk. Ze moeten niks, Dat woord stamt voor mij nog uit een tijd, dat het voortdurend naar mij werd geroepen. En toch…
Zo was er de aankondiging, dat het Radio Philharmonisch Orkest op Zondagochtend in het Concertgebouw een concert zou geven, met daarin het Pianoconcert voor de linkerhand van Ravel en ook nog de Wals van Ravel. Een dróóm! Ravel, die voor mij de meest betekenisvolle muziek heeft geschreven ooit! En nu moesten mijn twee jongste kleindochters er aan geloven, en natuurlijk hun ouders ook! Net op tijd voor de laatste vijf kaartjes bemachtigde ik stoelen met uitzicht op de pianist, die het zware werk met één hand moest doen, de harpen op het podium en de jonge lenige dirigent
Ik had die zondagochtend een heerlijk gevoel, de betoverende muziek die we zouden horen en die ook mijn kleine kleindochters zou betoveren, zodat wij tot in lengte van dagen hierover konden na-mijmeren….Het pianoconcert voor de linkerhand schreef Ravel in opdracht van concertpianist Paul Wittgenstein, die een arm was verloren tijdens een tankgevecht in de eerste wereldoorlog. Ravel werd woedend, wanneer Paul er altijd allerlei noten bij fantaseerde, franje die hij niet had geschreven…Hij sommeerde Paul zich te houden aan het origineel, zonder franjes!
Ik was dus bij voorbaat al in de stemming en kwam bij deze vurige uitvoering van mijn lievelingscomponist niets tekort. Ik was stinknieuwsgierig te horen wat mijn kleindochters hadden ervaren. Ik walste op de naklank van de laatste noten van La Valse het Concertgebouw uit en vroeg aan de oudste:”En? Hoe vond je het?” Mijn prae-puberende kleindochter van twaalf haalde schokschouderend haar schoudertjes op: “Hard! En je kan het allemaal ook op de radio horen!”
Mijn negenjarige jongste kleindochter had op een andere manier wel genoten. Ze had samen met de dirigent het hele concert ijverig mee de maat geslagen. Zwiepend en zwabberend met beide armen had ze nauwgezet mee-gedirigeerd. Er is haar geen noot ontgaan!