Redactie AD
Titel: Nagelbijten.

Angela Merkel heeft mij jarenlang een zorgeloos gevoel over de gang van zaken in Europa en in de wereld gegeven. Wanneer ik haar op de televisie in gesprek met Poetin zag, waarbij ze beiden Russisch spraken, dacht ik kinderlijk: “Kijk! Ze verstaan elkaar!” En daaruit putte ik hoop voor vreedzaam onderhandelen over van alles en nog wat. Zo werd ik een kritiekloze fan.
Haar geruststellend uiterlijk, waarbij mode geen rol speelde met die garderobe van achtentachtig korte jasjes uit hetzelfde knippatroon in alle kleuren en met dat beetje steile vette haar, waarmee haar kapper ook geen andere kant op kon dan kort, nog korter of ietsje langer, gaf ook geen aanleiding tot andere gedachten. Tot er op een dag ergens in Berlijn een groot internationaal feest plaats vond. Flitsende camera,s overal!
En daar was ze, Angela! In een lange zwarte avondjurk. Met een grandioos decolleté waarin een bloedstollende royale fluwelen blanke boezem zich liet zien, zo immens prachtig van huid dat je adem stokte! Met dit indrukwekkend balkon leek zij mij te zeggen: “Voila! Vertrouw op mij. Ik maak het verschil! ”
Met haar uitspraak tijdens het openen van de grenzen voor de honderdduizenden vluchtelingen “Wir schaffen das” veroorzaakte zij diepe scheuren in haar populariteit. En in het in haar gestelde vertrouwen kwam een grote barst. Het is ook de reden dat zij nu heeft aangekondigd terug te treden van het politieke toneel. Maar schrijfster Jana Hense zegt in ‘Die Zeit: “Ik ben er zeker van dat wij op een dag zullen concluderen dat zij gelijk had. Zij heeft ons Duitsers en Duitsland daarmee een stuk van haar grootsheid en waardigheid als missie teruggegeven. En het zal ons lukken, nu ook zonder haar”. ‘
Ik denk aan de grote foto, die na het bekend maken van haar afscheid op alle voorkanten van de ochtendkranten verscheen, de foto, ingezoomd op de handen van Angela. Ze hield die handen met de vingertoppen tegen elkaar, in een voor haar blijkbaar stereotype houding. Ik keek en keek…en wat zag ik?
“Nagelbijters zijn perfectionisten”, roepen verschillende deskundige stemmen op het internet in koor. Dat geeft mij dan weer hoop op nog een opmerkelijke politieke daad van Angela in de tijd die haar nog is gegeven. Een daad die haar geschonden image weer hersteld. Ik ben nu eenmaal een hardcore fan, misschien wel verdwaald in een tunnelvisie. Ik wil gewoon niet dat zij verdwijnt. Want wie zal haar plaats innemen?