Redactie AD
Titel : Voetbal.

Een drukke dag achter de rug, geen tijd voor een revitalerend middagdutje, daarom vroeg naar bed. En alles wat ik ,s avonds op de televisie mis omdat ik idioot vroeg ga slapen, haal ik ,s nachts in. Niets heerlijkers dan om een uur of drie uitgerust vanuit mijn warme bed geflankeerd door een kop thee naar De Wereld Draait Door te kijken! Pure luxe van de alleen gaande! En dan die glundere mannen- en jongenskoppen te zien, wanneer we hebben gewonnen van Duitsland. Overweldigend gewonnen, niet moeizaam met één puntje, nee in volle glorie: drie nul!!! Een stralende ouwe Gullit , een tevreden knorrende bondscoach, een nog steeds beetje opgewonden Matthijs van Nieuwkerk…Als moeder van vier zoons en vier kleinzoons glunder ik mee in die nationale tevredenheids- gloed…zie je wel?! Dit is het keerpunt! Afgelopen met dat stomme rotgevoel van wéér verliezen…
Het volk…wij dus …anticiperen mee op dat rare gevoel van een nieuwe gouden voetbaltoekomst! Ik weet nauwelijks iets van voetbal, ik weet nog net wat een corner is…en toch warm ik mij ook aan die opleving van het vaderlands balspel. Al het ellendige wereldnieuws verbleekt tijdelijk naast deze glorie van dat elftal dat in staat bleek ons weer te laten geloven, dat wij in staat zijn de bal effectief in het doel van de tegenstander te meppen.
Maar nu is het Dinsdagochtend. Deze column moet zo op de mail. Ik weet alleen, dat ik vanavond op tijd voor de buis op de bank zit, met mijn voeten op tafel, een alcoholvrij biertje en een zak chips onder handbereik. Mijn solidariteit met ons elftal kent geen grenzen, maar emotioneel ben ik eenzaam, verlaten… Ik bel even een kleinzoon, die niet weet hoe vlug hij het gesprek moet be-ëindigen. Mijn mannelijke familieleden hebben geen behoefte aan het ondeskundig commentaar van deze grootmoeder. Ze nemen niet eens meer op, wanneer ik ze bel! Ze wijzen op harde toon mijn onprofessionele belangstelling af. Ze hebben me achtergelaten in een emotioneel ijsveld.
Ik voel beter dan ooit, dat het feminisme nog heel wat werk heeft te verzetten. Er valt nog behoorlijk wat gevoelspijn op te ruimen voordat wij weer op gelijke voet met onze mannen en zonen kunnen communiceren! Over voetbal wel te verstaan…want er gaapt een immense afgrond tussen mannen en vrouwen wanneer het gaat over dat spel met de bal. En toch, mijn hondentrouw wenst onze jongens alle succes, alle geluk met het winnen van deze wedstrijd. Al is het alleen maar om onze bondcoach bij het nagesprek weer te horen grommen van tevredenheid!
Wat er ook gebeurd, ik blijf toch solidair zingen: Hup! Holland!Hup!