Redactie AD
Titel: Nederlands.
Het was een gelukkig weekend. Ik zag de jubileumvoorstelling van “Was getekend Annie M.G.Schmidt”, een sublieme uitvoering van de musical over Annie Schmidt,s leven, naar het boek “Anna”van Annejet van der Zijl, waarbij we een avond lang konden ervaren en zachtjes mee-mummelen hoe ons collectief geheugen Annie,s originele taalvondsten heeft geadapteerd. “Vluchten kan niet meer, Wat voor weer zou het zijn in den Haag, Ik zou je het liefste in een doosje willen doen, Marjoleine… Ik hoef alleen maar even zó te doen”…al die toegankelijke liedjes waarmee wij ons moeiteloos kunnen identificeren. En uitgevoerd door een sterrencast en toporkest aangevoerd door de prachtige Simone Kleinsma.
Ik kan nog een poosje doorgaan met de zinnen te citeren uit de liedjes die Harry Banning zo meesterlijk van muziek heeft voorzien. En allemaal in onze eigen Nederlandse taal, dichtbij ons eigen gevoel, af en toe een traantje trekkend of vrolijke gekte oproepend. Je wordt toch razend van woede wanneer je geruchten hoort over het opheffen van de universitaire studie Nederlands. Er schijnen dit jaar nog maar zeven studenten Nederlands rond te lopen…
We waren Zaterdagavond in Almelo om ons nieuwe theaterprogramma “Geniet er van!” voor het eerst uit te proberen. Dat deden wij in het geheel door vrijwilligers draaiend gehouden theater “Het Huis van Katoen”, met de door Herman Finkers geïnspireerde “Wall of Fame”, een wand vol ingelijste hilarische uitspraken van onze oergrappige cabaretier. Zoals deze: ‘WANNEER IK GEDRONKEN HEB, RIJDT ALTIJD MIJN VROUW. EN WANNEER GEBEUREN DE MEESTE ONGELUKKEN? WANNEER IK GEDRONKEN HEB!” En ook: “Het stoplicht staat op rood – het stoplicht staat op groen. In Almelo is altijd wat te doen!” Finkers wijdt op het ogenblik zijn krachten aan het maken van een film.
Het theater is overgebleven uit de grote musical “Van Katoen en nu”, die het verhaal verteld van twee families die een grote rol speelden in de geschiedenis van Almelo. Tien voorstellingen beleefden dit verhaal. Als tastbaar overblijfsel van die mega-voorstellingen van “Katoen en Nu” staat hier dat unieke kleine theaterl Er was dit weekend in Amsterdam en Almelo geen woord Spaans bij. Alles speelde zich af in onze moerstaal.
In het theater voeren Gerard Hammink en zijn vrouw de scepter, en Gerard voert hier ook het team van 26 vrijwilligers aan. Wij worden na de lange rit uit Amsterdam hartelijk verwelkomd met verse koffie. En we mogen een maaltijd uitzoeken uit een uitgebreide menukaart!
Wanneer er geen voorstelling is, fungeert het theater ook als een soort societeit. Er is een breicafé, een computerinloop voor ouderen en er is een maandelijks jazzoptreden, onder de naam “The Cottonclub”. Mensen gaan boven de (gratis) koffie met elkaar in gesprek, vertellen anekdotes over vroeger of gaan achter de piano zitten. Die spontane muzikale momenten leveren soms de mooiste muziek op! In Almelo gebeurt heel wat meer dan het verspringen van het stoplicht!!! Ik heb hier ooit eens (alleen) overnacht in een bruidsuite in het Theaterhotel….Daar was een riant cirkelvormig bad, wat ik gretig met schuimend sop liet vollopen. Maar hoe ik daar ooit weer heelhuids uitgeklommen ben….