Redactie AD
Titel: Tattoo

Ooit zwom ik in een blauwe mediterrane zee achter een vriendinnetje, met op haar schouder een minuscuul kleine tatoeage van een vlinder. Snoezig, in een woord snoezig!. En nu heb ik een kleindochter, met in haar nek een klein tattoostrikje, alsof ze hiermee de bovenkant van haar bikini heeft vastgemaakt zodat dit kleine kledingstuk niet zou afzakken. Zou ik dat ook willen? Op mijn ouwe dag nog op een beschaafde plek(!) op mijn ouwe lijf een met oostindische inkt aangebracht teken van bestaan laten aanbrengen?
Nee! Maar in dit bijzondere boek vol foto,s van mensen van een zekere leeftijd, zien wij hen die allemaal gevallen zijn voor een klein of groot merkteken op hun lichaam. En daar over hebben verteld, waarom ze zijn gezwicht voor hun verlangen naar een bijzonder merkteken op hun huid. Hoewel de schaamte over zoveel fysieke openhartigheid ook vaak aan bod komt door de tattoo op een intieme en/of geheime plek te laten aanbrengen. Zodat de aanwezigheid van dit merkteken slechts met henzelf mag worden gedeeld.
Het aantal grootmoeders, die van hun kleindochters zo,n merkteken als verjaardagscadeau kregen, is opmerkelijk hoog . De grootmoeders werden vaak voor de keus gesteld: “Wil je een bezoekje aan het poezencafé? Of wil je liever een tattoo?”
En eenmaal bezweken voor de tattoo, bleek het dierbaarheidsquotiënt daarvan heel hoog. Of het nu een eenvoudige inktstip of een afbeelding van van alles en nog wat betrof, men is trots en gelukkig met dit persoonlijke cadeau! Niet alleen oma,s zijn geroerd en blij hiermee, ook docent Jack, leraar aan de Hogeschool Den Bosch die zijn leerlingen vertelde over lichaamsversiering, kreeg bij de diploma-uitreiking van zijn leerlingen geen boeket of fles wijn, maar een bon voor een tattoo! “Dan-kan je je leven lang herinneren wat jij voor ons hebt betekend!”
En Willy: “Ik liet op mijn hand een zonnetje zetten. Dat is het symbool voor de afsluiting van een zwarte periode in mijn leven. Ik kijk er iedere dag naar en het herinnert me eraan dat de zon uiteindelijk altijd weer gaat schijnen.”
Ingrid Meijering en Marion Duimel van de Stichting “Get Oud” hebben de deelnemers uit letterlijk alle lagen van onze veelkleurige samenleving aan dit boek uiterst zorgvuldig geïnterviewd, hetgeen ons heel veel inzicht geeft in al die diverse redenen waarom mensen zich met een tattoo willen versieren. Daarom is dit boek ook een uitstekende handleiding bij de verzorging van oude en zeer oude mensen wanneer het gaat om al die verschillende manieren waarvan men zich heeft laten voorzien van deze vaak exotische en veelbetekende symbolen om de eigen identiteit te tonen.