Redactie AD
Titel: Strand
“Ga je met ons mee naar het strand?”
In mijn hoofd resoneert het woord strand luid en duidelijk.
“We halen je over een half uur op. Zorg dat je klaar staat.”
Ik sta klaar. met een haastig onder mijn jurk aangetrokken badpak, dat ik toch even moest zoeken. Mijn hart klopt vrolijk met af en toe een kleine versnelling: het strand, de zee…Dat is lang geleden. Waar zijn de jaren dat de vakantie ons, telkens weer, naar Bretagne voerde in een afgeladen auto, gevuld met proviand voor onderweg, badhanddoeken, zwemspullen, zonnehoeden, tubes antiverbrandzalf…
De aankomst bij het huis van de familie Bouvet, allerliefste oude mensen, die hun huis aan ons verhuurden en zelf in de grote schuur hun intrek namen. Monsieur Bouvet keek samen met mijn echtgenoot naar de Tour de France en wij reden de volgende dag naar een dorp waar de Tourkaravaan zou passeren…..lang wachten om in een flits die horde fietsers langs te zien trekken.
Bretagne, jarenlang was dat ons reisdoel. De eerste jaren in dat huisje bij de familie Bouvet.waar Madame Bouvet ,s avonds op onze jongste paste, wanneer wij de pier in Pouliguen gingen verkennen: botsautootjes rijden, draaimolen, sjoelen voor prijzen, crepes en ijsjes eten…. wanneer je onze vakantiefoto,s uit die tijd bekijkt, zie je ieder jaar dezelfde foto,s, alleen de kinderen daarop zijn steeds een jaarlang groter gegroeid….
En nu mag ik met mijn jongste zoon en zijn gezin mee naar het strand. Effe wennen: handdoek, en een strooien hoedje. Ik stap in, mag voorin zitten, schoondochter en kleindochters plus vriendinnetje op de achterbank. We meren af bij Tijn Akersloot in Zandvoort, waar ik op deze hete dag eerst even bijkom in de schaduw . Mijn familie begint zich op het strand dicht bij de zee te nestelen met parasollen en ligbedden. Ik sjok op blote voeten door het zand naar ze toe, trek jurk uit, ga voetje voor voetje naar de zee, het water trekt terug, het is eb. Ik voel me helemaal Louis Davids met m,n voeten in het water. De zee trekt aan me, ik laat me achterovervallen, na de vorig jaar verkregen nieuwe schouder is dit de eerste keer dat ik zwem….Ja. Het gaat nog, onder toezicht van schoon- en kleindochters zwem ik op mijn rug…De zee heeft de temperatuur van een lauw afwassopje en ik vind dat nog lekker ook… ben diep gelukkig, een ouwe oma die zwemt omgeven door haar nakroost. Ik voel me ook nog eens Jacques Bloem met zijn “domweg gelukkig in de Dapperstraat”, hoewel dat oerhollandse gedicht niks met zon en zee te maken heeft. Maar wel met het onder handbereik liggende geluksgevoel van gewone dingen…hier in de Zandvoortse zee…levend en wel op m,n ouwe dag…En we hoeven er ook geen duizend kilometer voor te rijden…
“Niet afdrijven oma”, roepen de kinderen. “Anders drijf je naar Engeland!”