Redactie AD
Titel: Eén Vandaag.
De televisie belde. Of ik wilde meedoen met Eén Vandaag? Een miniserietje over oude mensen? Nu, ik ben een oud mens, 86. Als dat niet oud is, dan weet ik het niet meer. Ik riep dus “graag! En ik heb ook een wens. Mag ik dan eens uitvoerig praten over Nederland in Beweging?”
Ze vonden het goed. Ik mocht het zelf doen. Live. Op de televisie. Want er zijn nog veel te weinig mensen die daar nog steeds niet aan meedoen. Terwijl het niets kost en twee keer per dag wordt uitgezonden? En ook “on demand”!
Volgende probleem: wat trekken wij daar bij aan?Thuis doe ik het op blote voeten, in een onderbroek van een zoon en een heel groot t-shirt met in forse letters “Donna” er op. Maar live op de televisie…dat vraagt toch iets anders . Ik deed, om het publiek het gezicht op mijn blote bejaarde benen te besparen, een stevig zwarte panty aan, mijn voeten staken in gympen en het Donna-shirt werd gehandhaafd. Bart, regisseur en interviewer, Freek cameraman, Rosalyn, regieassistente en ik wachtten geduldig af tot de tune van het programma begon. Ik zette me schrap, ik moest nu even niet struikelen. Of omvallen. Het was mijn taak alle mensen, die tot nu toe nog niet hadden meegedaan, over de streep te trekken. Live.
Daarna mocht ik weer mijn jurk aan en ging Bart nog even door over oud en eenzaam zijn. De vergrijzing is helemaal hot, er wordt veel expertise op losgelaten, iedereen kakelt er gezellig over mee. Ik denk vooral aan al die lege huizen, die nu nog haastig worden gebouwd, maar die straks allemaal leeg komen wanneer al die oude en heel oude mensen veilig hemelwaarts zijn vertrokken. Zou dan eindelijk de voortdurende woningnood, die ik al ken vanaf de oorlog, voorbij zijn?
Ik besluit nu alle problemen even achter mij te laten om mij weer te verdiepen in een van de leukste boeken, die ik de laatste tijd las: “Asymmetry” van Lisa Halliday, een boek dat van horizon tot vergezicht voortdurend wisselt van perspectief, beginnend met de beschrijving van een miraculeuze relatie tussen een jonge vrouw en een zeer zeer oude, bijna uit elkaar vallende man, in wie wij de inmiddels overleden schrijver Philip Roth menen te herkennen. Voordat hij naar bed gaat drinkt deze grijsaard een glas sojachocomel en telt een bergje in te nemen pillen. “Hoe ouder je wordt”, zegt hij, “hoe meer je moet doen voordat je naar bed kunt. Ik zit nu al op honderd dingen”.Maar het boek gaat je flink nieuwsgierig houdend , verder. Ik lees sommige bladzijden twee keer over om niets te missen. In het boek, dat op dit ogenblik in New York speelt, is het net zo heet als op het ogenblik in ons land. Heel geruststellend.