Redactie AD
Titel: Dóórlopen!
De ogen net geopend, hoor ik dat onze ministerpresident Ruttte premier van Denemarken is geworden en bovendien lobby-ed voor een positie bij het Hoge Gerechtshof…Dat stond in de keurige New York Times. Zou mijn leeftijd een rol gaan spelen bij het horen van het nieuws op de radio? Moet ik eindelijk doen wat mijn kinderen steeds roepen: “ga nou alsjeblieft toch eens naar dat beter horen.!” Of gebeuren er in deze hete zomernachten vreemde dingen….Zijn ze daar in Amerika van de leg? Is de eindredactie van de presticieuze New York Times door de hitte bevangen?
Ik pak de draad weer op en leef verder, restaureer mijn werkelijksheidszin met thee en een boterham met jonge kaas. Ik haal de kranten uit de bus en lees hoe Gerard COX geheel de oude is gebleven, door uit zijn kast te komen om ons te melden hoe gelukkig hij door het leven stapt zonder internet, computer, geen gsm en wifi en “hoe het verder ook mag heten”. Hij leest liever een boek. Gerard Cox is voor mij Rotterdam, ook al woont hij niet helemaal midden in de stad. Hij is een van de mensen waarvan ik zeker weet , dat hij ons nog kan vertellen, wat “Pschorr” betekent!
Gisteravond naar het televisieportret van het zojuist gestorven multitalent ARMANDO , gemaakt.door Cherry Duyns, gekeken. Armando zat in een van de hogere klassen van het Johan van Odenbarneveldtgymnasium in Amersfoort, terwijl ik als zojuist uit de hongerwinter gekropen beginnende puber van 13 jaar uit de eerste klas in het Amersfoortse Zwembad Pesie op afstand keek naar die intens interessante jongens die langs het zwembad een zonnebad namen. Armando was lang, slank, had zijn zwarte haar zoals Rudolf Valentino op zijn hoofd geplakt, en naar ik meen een vlijmscherp snorretje op zijn bovenlip! Hij droeg het allerkleinste zwembroekje ooit gezien, ik geloof dat het lichtblauw of blauwgroen was.
Veel later, ik was allang geen puber meer en Armando had grote naam gemaakt….weet ik nog hoe hij mij raakte door twee woorden.. Allebei groot geworden in de nabijheid van Kamp Amersfoort . (hij woonde er vlakbij, en wij hadden drie weken een vluchteling uit dat kamp gehuisvest voor hij werd overgebracht naar een andere schuilplaat), las ik zijn woorden: SCHULDIG LANDSCHAP.. Die woorden zijn voor mij tot op de dag van vandaag de woorden die deze plek bij de Leusderheide voor eeuwig de ARMANDO-kleur geven.
Toen ik vannacht keek naar de documentaire van Cherry Duyns en rond half twee Armando zijn advies om de draad op te pakken en dapper verder te leven hoorde uitspreken, werd ik geïnspireerd. Ik weet niet of ik zijn woorden exact hier kan reproduceren, maar het kwam hier op neer:
“Als je valt, sta op en loop verder. Dóórlopen!”