Redactie AD
Titel: Vertalerspassie..

Bij de boekwinkel, waar ik als leesverslaafde geregeld ronddwaal, snuffelend, titels scannend, af en toe een boek oppakkend, achterkanten lezend, de jongens en meisjes die hier de verkoop regelen, bevragend: “Wat is het nieuwste? Wat is het mooiste, Wat is het spannendst, Wat mag ik niet missen, Wat lees je zelf op het ogenblik?” En ga zo maar door…Ik lees titels, vraag of er al een vertaling is van de verhalenbundel van A.M. Homes. De vertaling! Goeie vraag. In dit gezegende land is vrijwel ieder boek in een andere taal binnen afzienbare tijd in een hoogwaardige vertaling te koop Zodat je rustig kunt vaststellen, dat vertalers de ramen en deuren naar de wereldliteratuur wijd open zetten en ons in staat stellen kennis te nemen van alles wat nieuw is in boekenland.
Ik vroeg Elly Schippers, zojuist op de jaarvergadering van de Auteursbond, de beroepsvereniging van schrijvers en vertalers, benoemd tot erelid, of ze ooit een bestseller had vertaald. “Jawel, “Het Lot van de familie Meijer”, van Charles Lewinsky. Daarvan zijn 350.000 exemplaren verkocht. En ik kreeg ook de Europese Literatuurprijs voor de vertaling van “Een handvol sneeuw’ van Jenny Erpenbeck. Ik vertaalde werk van Arthur Schitzler, Joseph Roth….”
En wanneer slaat bij jou zelf de vlam in de vertalers-pan?
Elly,s gezicht gaat stralen: “Ach, zojuist heb ik een prachtig klein boek vertaald: “De Verloren Toon”, van Lida Winiewicz, geschreven door een negentigjarige zangeres, die tijdens haar aanvankelijke opleiding tot zangeres door haar joodse afkomst in de oorlog een verbod om te zingen krijgt opgelegd, waardoor zij niet meer in staat is de hoge “g” te zingen. Zij zegt hierover zelf: “Het schijnt dat je ook kunt leven zonder te kunnen zingen..”
Elly raakt van dit boek werkelijk opgewonden, iets wat ik herken. Wanneer ik zelf een boek lees, waarbij ik vind dat echt, iedereen, het nú, ogenblikkelijk en wel direct moet lezen, ontaard ik in een dreigende akela, die niet gedoogt dat iemand nog ergens anders belangstelling voor heeft. Dat dit unieke eenmalige wonderschone werk zonder uitstel moet worden gekocht, gelezen en vervolgens voor de hele familie en vriendenkring moet worden aangeschaft, zodat we na lezing er ook nog met zijn allen over kunnen praten. Ik hoor in Elly,s nog net niet overslaande stem de meedogenloze klank resoneren als zij mij maant “De verloren toon” aan te schaffen.
Ik reken dus haastig onze consumpties af, sleur het papiertje in mijn tas, en ren op weg naar de boekwinkel om dit klein meesterwerk aan te schaffen. Om bij thuiskomst er niet van op te kijken, dat Elly mij vóór was: “De Verloren Toon” ligt al in mijn brievenbus.