Redactie AD
Titel: Oppassen.

Ze worden groot. Dat opgroeien gaat steeds sneller. Ik ervaar de uitspraak van psycholoog en schrijver Douwe Draaisma over het leven dat bij het ouder worden sneller gaat, aan mijn eigen oude lijf! Oppassen wordt minder noodzakelijk, mijn jongste kleindochters , respectievelijk negen en elf jaar, vinden het wel gezellig wanneer ik kom oppassen, maar de rollen verwisselen. Pannekoeken bakken ze zelf, rituelen als tandenpoesen en badderen voltrekken zich zonder mijn toezicht. En ook het in slaap zingen is overbodig geworden. Ik word steeds minder te hulp geroepen bij afwezigheid van pa en ma, waardoor dat hele oppassen nu meer de smaak heeft van een uitstapje!
Zoals laatst: “Wij zijn allebei een ochtend weg, en ze hebben vrij, want er wordt op school vergaderd. Wil jij dan komen?”

Wat een vraag! Ik zeg alles af en kom. Onmiddellijk. “We hebben voor jou een programma gemaakt”, kondigt de oudste aan, “We beginnen met een mini-lunch!”.
Hoewel ik net mijn ontbijt achter de kiezen heb, schuif ik vrolijk aan. De minilunch wordt geserveerd in een mini-poppenservies.
“Wil je Bosse Bol? Of liever tompouce?”
Ik kies tompouce. Van een volwassen taartje wordt een klein hompje afgesneden. In een poppen theepot wordt met behulp van een theezak thee getrokken. Ik laat bij dit kaboutergesmul mijn kauwtempo zakken, nadrukkelijk traag werk ik de poppenlunch naar binnen.
“Wil je nog een keertje lunchen?”
‘Maar natuurlijk lieve schat! Ik geniet met volle teugen!”
Het ritueel herhaalt zich, alleen krijg ik nu een flintertje Bosse Bol op mijn poppenbord geserveerd.
“Zo oma. Even de boel afspoelen. En dan gaan we Nintendo spelen”.
Zo. Op mijn vijfentachtigste Nintendo spelen. Ik kan niet wachten!
We zetten ons nu met zijn drieën op de bank vóór de televisie.
“Ken je Nintendo?”
Helaas, Dit is voor mij de eerste keer. “Kijk!”, legt de jongste kleindochter uit. “jij speelt oma!” Een oud vrouwtje met een grijze knot, en een brilletje moet nu twee kleine meisjes achternazitten. Ik doe mijn best, jaag de kinderen voortdurend in de hekken en verlies dit spel totaal. Ik mag nog één keer proberen, maar het resultaat is zo slecht, dat de oudste kleindochter zuchtend beslist, dat het zo wel genoeg is.
“Je hebt je best gedaan, oma!”
Zeker. Ze hebben ook hun best gedaan. Ze hebben mijn oppas-bezoek serieus genomen, hebben zich oprecht in hun omaatje verdiept en bedacht wat ze nou eens leuk zou vinden. En toen een mooi programma verzonnen om mij te amuseren.
Ik krijg een knuffel en dan pakken beide dames hun telefoontjes en verzinken zwijgend in hun eigen wereld.
Ik neurie zachtjes een oud liedje, een van de favorieten uit de tijd dat ik ze nog in slaap zong. Maar het is midden op de dag. Mijn oude Nokia kan alleen bellen en gebeld worden. De ruimte in de tijd tussen mijn kleinkinderen en mij word steeds groter. Maar zolang ze nog een speciaal oppasprogramma voor mij bedenken zit het nog wel goed…..